We zitten nu op het vliegveld in Santiago te internetten van onze laatste pesos. Vanmorgen hebben we de bus van Valparaiso naar Santiago genomen, alles rijdt hier stipt op tijd en het zijn zeer luxe bussen. Kan het Nederlandse OV een voorbeeld aan nemen. Bovendien kost het bijna niets. In Santiago hadden we meteen een aansluiting naar het vliegveld, alles gaat bijzonder gladjes. Een heel verschil met de ´Chickenbussen´ in Guatemala waar je maar ruimte hebt voor een halve bil.
We voelen ons een beetje weemoedig omdat het allemaal zo snel voorbij is gegaan. 5,5 week is dus nog steeds niet genoeg blijkbaar! Maar we zijn bijzonder blij en tevreden met wat we allemaal hebben mogen zien en meemaken, het was een geweldige reis!
Heel erg bedankt voor al jullie leuke en enthousiaste reakties, hebben we ook van genoten. Iedereen fijne kerstdagen, wij gaan het in Hengelo vieren, en veel groetjes!
Michelle en Huub
zaterdag 24 december 2005
vrijdag 23 december 2005
Lange reisdag vanuit Paaseiland naar Valparaiso
Gisteren (donderdag) zijn we heel vroeg opgestaan dankzij onze cock sportiv. We zijn nog even naar het mooie zeebassin gelopen en hebben een laatste ochtendduik gemaakt.
Er was prachtig ochtendlicht op de beelden bij het haventje, die hebben we nog even kunnen vastleggen. We zijn met een taxi in 2 minuten naar het vliegveld gebracht (hadden we ook kunnen lopen maar was een gesleep geweest met al die bagage). Om 12:05 uur vlogen we in 4,5 uur terug naar Santiago. Michelle moest haar statief inleveren want hier zagen ze een gevaarlijk slagwapen in. Gelukkig kreeg ze hem in Santiago weer terug. Op het vliegveld moesten we eerst een bus naar Santiago centrum nemen en vandaar uit een bus door naar Valparaiso. Twee uur later (om 22 uur) kwamen we daar aan en vonden een leuke hostal dichtbij het busstation. Recht tegenover het Congreso Nacional. Een nogal omstreden gebouw dat in opdracht van Pinochet in 1990 gebouwd is om de regering van Santiago over te brengen naar Valparaiso. 
Het was het laatste grote, publieke werk van zijn dictatorschap en heeft Chili 100 miloen dollar gekost. Het is een wanstaltig gebouw.
Ons hotelletje kost slechts 12 dollar per nacht en het is prima de luxe. Het is wel een enorme overgang van het rustige, ongerepte Paaseiland naar zo´n drukke stad als deze. We voelen ons hier niet 100% op ons gemak, we zijn net de Mercado Central overgestoken en voelden vijandige blikken op ons gericht. Ook durf je hier bijna geen foto´s te maken, overal wordt je gewaarschuwd voor pickpockets. Na een hevig op straat pissende, stomdronken oude zwerver te hebben omzeild (we moesten de gele stroom echt overspringen..) hebben we een aantal ascencores genomen de heuvels op. Dat was erg de moeite waard, vooral de Ascencor Espiritu Santo die de Cerro Bellavista opklimt. Je kunt dan weer afdalen via de zeer stijle, kronkelende trappetjes waarbij je langs allerlei muurschilderingen komt.
We hebben gegeten in een leuk restaurantje in het O´Higgins park. Het was zo ontzettend veel vlees dat we de helft hebben ingepakt in servetjes en hebben gevoerd aan de diverse, zeer slecht uitziende zwerfhonden. Zwervers namen ons dat niet in dank af.... De meeste mensen hier zijn trouwens erg lelijk (inteelt?) en onvriendelijk. We vinden Valparaiso trouwens de minst leuke bestemming van de hele vakantie. Eigenlijk is het een vieze, stinkende, zeer rumoerige stad. Maar de liftjes zijn erg leuk en als je dan eenmaal hoog in de heuvels zit, tussen de kunstenaars, is het goed toeven daar. Het is trouwens onvoorstelbaar hoe ze hier met hun zwervers omgaan. Er lag er letterlijk eentje dood te gaan op straat en niemand die zich er druk om maakte!
Morgen een lange reisdag terug naar Nederland!
ALVAST DE ALLERBESTE WENSEN VOOR IEDEREEN EN EEN ZEER VOORSPOEDIG 2006 !!!!!!!
Er was prachtig ochtendlicht op de beelden bij het haventje, die hebben we nog even kunnen vastleggen. We zijn met een taxi in 2 minuten naar het vliegveld gebracht (hadden we ook kunnen lopen maar was een gesleep geweest met al die bagage). Om 12:05 uur vlogen we in 4,5 uur terug naar Santiago. Michelle moest haar statief inleveren want hier zagen ze een gevaarlijk slagwapen in. Gelukkig kreeg ze hem in Santiago weer terug. Op het vliegveld moesten we eerst een bus naar Santiago centrum nemen en vandaar uit een bus door naar Valparaiso. Twee uur later (om 22 uur) kwamen we daar aan en vonden een leuke hostal dichtbij het busstation. Recht tegenover het Congreso Nacional. Een nogal omstreden gebouw dat in opdracht van Pinochet in 1990 gebouwd is om de regering van Santiago over te brengen naar Valparaiso. 
Het was het laatste grote, publieke werk van zijn dictatorschap en heeft Chili 100 miloen dollar gekost. Het is een wanstaltig gebouw.Ons hotelletje kost slechts 12 dollar per nacht en het is prima de luxe. Het is wel een enorme overgang van het rustige, ongerepte Paaseiland naar zo´n drukke stad als deze. We voelen ons hier niet 100% op ons gemak, we zijn net de Mercado Central overgestoken en voelden vijandige blikken op ons gericht. Ook durf je hier bijna geen foto´s te maken, overal wordt je gewaarschuwd voor pickpockets. Na een hevig op straat pissende, stomdronken oude zwerver te hebben omzeild (we moesten de gele stroom echt overspringen..) hebben we een aantal ascencores genomen de heuvels op. Dat was erg de moeite waard, vooral de Ascencor Espiritu Santo die de Cerro Bellavista opklimt. Je kunt dan weer afdalen via de zeer stijle, kronkelende trappetjes waarbij je langs allerlei muurschilderingen komt.
Ze hebben de hele wijk een beetje opgefleurd en er een openluchtmuseum (Cielo Abierto) van gemaakt. Erg de moeite waard! Ook de Ascensor Conception die de Conception heuvel opvoert is de moeite waard. Dit is een van de oudste liften, echt enorm oude kolerebende. Vroeger liep hij op stoom. De mannetjes die de liften bedienen doen dit vaak al hun hele leven.
Verder hebben we het natuurhistorisch museum bezocht dat volstond met aquaria met vissen die in de buurt van Paaseiland voorkomen. Verder een dolfijn op sterk water, veel stuffed birds, walvisbotten, fossielen, etc.
We hebben wat gedronken in een cafe/wasserij dat gerund wordt door de langste man van Chili (waarschijnlijk is hij kleiner dan Huub..., hier staat hij voor z´n cafe)
maar het klinkt wel apart!
Verder hebben we het natuurhistorisch museum bezocht dat volstond met aquaria met vissen die in de buurt van Paaseiland voorkomen. Verder een dolfijn op sterk water, veel stuffed birds, walvisbotten, fossielen, etc.
We hebben wat gedronken in een cafe/wasserij dat gerund wordt door de langste man van Chili (waarschijnlijk is hij kleiner dan Huub..., hier staat hij voor z´n cafe)
maar het klinkt wel apart! We hebben gegeten in een leuk restaurantje in het O´Higgins park. Het was zo ontzettend veel vlees dat we de helft hebben ingepakt in servetjes en hebben gevoerd aan de diverse, zeer slecht uitziende zwerfhonden. Zwervers namen ons dat niet in dank af.... De meeste mensen hier zijn trouwens erg lelijk (inteelt?) en onvriendelijk. We vinden Valparaiso trouwens de minst leuke bestemming van de hele vakantie. Eigenlijk is het een vieze, stinkende, zeer rumoerige stad. Maar de liftjes zijn erg leuk en als je dan eenmaal hoog in de heuvels zit, tussen de kunstenaars, is het goed toeven daar. Het is trouwens onvoorstelbaar hoe ze hier met hun zwervers omgaan. Er lag er letterlijk eentje dood te gaan op straat en niemand die zich er druk om maakte!
Morgen een lange reisdag terug naar Nederland!
ALVAST DE ALLERBESTE WENSEN VOOR IEDEREEN EN EEN ZEER VOORSPOEDIG 2006 !!!!!!!
woensdag 21 december 2005
Orongo ceremonial village en Rano Kau vulkaankrater
Vannacht eindelijk weer eens behoorlijk geslapen omdat onze ´cock sportif´ (enorme haan die constant rondom het huis scharrelt) zich een keer wat koester hield vanmorgen vroeg. Hij lag heerlijk te zandbaden toen we hem vanmorgen tegenkwamen.
Gisteravond troffen we een perfecte zonsondergang aan in Hanga Roa, we zijn dus als een speer naar de Au Tahai beelden, net voorbij het zeer kleurrijke kerkhof gerend.
En daar had zich al een heel leger fotografen verzameld, allemaal wachtend op dat ene unieke moment. Hier wat foto´s van dat moment.
Vandaag hebben we hebben een enorme hike gemaakt, helemaal langs een prachtige, ruige vulkaankust met azuurblauw water. Deze hike voerde langs een groot aantal historische plaatsen, zoals; fundamenten van huizen, altaren en moai´s. We kwamen langs een schitterende grot (Ana Tai Tongota) waar zelfs muurschilderingen in te zien waren.
Het is net of je het zelf aan het ontdekken bent allemaal hier. Er zijn geen toezichters, geen hekjes, geen verlichting en je bent meestal helemaal alleen, geweldig!
Het werd steeds heter tijdens de klim naar de vulkaanrand en er was bijna geen schaduw. De oorspronkelijke bewoners hebben alle bomen omgehakt, misschien is dat ook wel een van de redenen geweest van hun ondergang. Er zijn nu nieuwe bossen aangeplant en die geven nog een klein beetje schaduw. Veel schaduw was er overigens vandaag juist helemaal niet.
Het is vandaag 21 december en Paaseiland ligt vrijwel op de Steenbokskeerkring dus de zon stond echt loodrecht boven ons. De krater was bijzonder indrukwekkend, alleen al vanwege zijn grootte: een diameter van 1600 meter en 300 meter diep. Een perfecte kratervorm.
Over de kraterrand liepen we naar het uiterste zuidpuntje van het eiland waar zich het ceremoniele dorp Orongo bevindt.
Hier werd vroeger tot 1876 de zogenaamde ´bird-man competitie´ gehouden. Leden van de verschillende stammen van het eiland kwamen begin van de lente bij elkaar en de mannelijke leden van de stammen zwommen naar het kleine rotseilandje voor de kust (Moto Nui).
Degene die als eerste het ei van de zeezwaluw te pakken kreeg mocht zich een jaar lang de ´birdman´ noemen. Dit gaf een bijzondere, religieuze status. Zijn oogharen en wimpers en hoofdhaar werden afgeschoren en het gezicht werd rood en zwart geschilderd. Vervolgens moest hij een jaar lang in afzondering leven. Er zijn geen complete beschrijvingen van deze ceremonies, dus de archeologen gissen er ook maar een beetje naar. Hoog op de kliffen boven het eilandje zijn talrijke birdman petroglyphs in de rotsen uitgehakt. Overal zie je de ´vogelman´ terug, met lange vogelbek en in een hand een ei. Het was de meeste heilige plaats van Orongo en van hieruit vond de hele birdman ceremonie plaats. De priesters bleven tijdens de wedstrijd binnenshuis de uitslag afwachten. De huizen zijn goed gerestaureerd, ze sliepen vaak met 20 man in een huis.
De ingang zou voor ons zelfs te klein zijn om doorheen te kruipen! Vanuit de site, hoog op de kraterrand heb je een magnifiek uitzicht op de oceaan en je kan Hanga Roa in de verte zien liggen.
De weg terug ging een stuk makkelijker, maar het bleef zweten geblazen. Je moet ook echt t-shirts met lange mouwen aan, je verbrand anders levend. Verder moet je overal mee naartoe liters water meebrengen. En dit was alweer onze laatste Paaseiland-dag, het is weer voorbij gevlogen. Morgen om 12:05 uur vliegen we terug naar Santiago, waar we waarschijnlijk meteen door zullen reizen naar Valparaiso, aan de kust.
Gisteravond troffen we een perfecte zonsondergang aan in Hanga Roa, we zijn dus als een speer naar de Au Tahai beelden, net voorbij het zeer kleurrijke kerkhof gerend.
En daar had zich al een heel leger fotografen verzameld, allemaal wachtend op dat ene unieke moment. Hier wat foto´s van dat moment.
Vandaag hebben we hebben een enorme hike gemaakt, helemaal langs een prachtige, ruige vulkaankust met azuurblauw water. Deze hike voerde langs een groot aantal historische plaatsen, zoals; fundamenten van huizen, altaren en moai´s. We kwamen langs een schitterende grot (Ana Tai Tongota) waar zelfs muurschilderingen in te zien waren.
Het is net of je het zelf aan het ontdekken bent allemaal hier. Er zijn geen toezichters, geen hekjes, geen verlichting en je bent meestal helemaal alleen, geweldig!Het werd steeds heter tijdens de klim naar de vulkaanrand en er was bijna geen schaduw. De oorspronkelijke bewoners hebben alle bomen omgehakt, misschien is dat ook wel een van de redenen geweest van hun ondergang. Er zijn nu nieuwe bossen aangeplant en die geven nog een klein beetje schaduw. Veel schaduw was er overigens vandaag juist helemaal niet.
Het is vandaag 21 december en Paaseiland ligt vrijwel op de Steenbokskeerkring dus de zon stond echt loodrecht boven ons. De krater was bijzonder indrukwekkend, alleen al vanwege zijn grootte: een diameter van 1600 meter en 300 meter diep. Een perfecte kratervorm.
Over de kraterrand liepen we naar het uiterste zuidpuntje van het eiland waar zich het ceremoniele dorp Orongo bevindt.
Hier werd vroeger tot 1876 de zogenaamde ´bird-man competitie´ gehouden. Leden van de verschillende stammen van het eiland kwamen begin van de lente bij elkaar en de mannelijke leden van de stammen zwommen naar het kleine rotseilandje voor de kust (Moto Nui).
Degene die als eerste het ei van de zeezwaluw te pakken kreeg mocht zich een jaar lang de ´birdman´ noemen. Dit gaf een bijzondere, religieuze status. Zijn oogharen en wimpers en hoofdhaar werden afgeschoren en het gezicht werd rood en zwart geschilderd. Vervolgens moest hij een jaar lang in afzondering leven. Er zijn geen complete beschrijvingen van deze ceremonies, dus de archeologen gissen er ook maar een beetje naar. Hoog op de kliffen boven het eilandje zijn talrijke birdman petroglyphs in de rotsen uitgehakt. Overal zie je de ´vogelman´ terug, met lange vogelbek en in een hand een ei. Het was de meeste heilige plaats van Orongo en van hieruit vond de hele birdman ceremonie plaats. De priesters bleven tijdens de wedstrijd binnenshuis de uitslag afwachten. De huizen zijn goed gerestaureerd, ze sliepen vaak met 20 man in een huis.
De ingang zou voor ons zelfs te klein zijn om doorheen te kruipen! Vanuit de site, hoog op de kraterrand heb je een magnifiek uitzicht op de oceaan en je kan Hanga Roa in de verte zien liggen.
De weg terug ging een stuk makkelijker, maar het bleef zweten geblazen. Je moet ook echt t-shirts met lange mouwen aan, je verbrand anders levend. Verder moet je overal mee naartoe liters water meebrengen. En dit was alweer onze laatste Paaseiland-dag, het is weer voorbij gevlogen. Morgen om 12:05 uur vliegen we terug naar Santiago, waar we waarschijnlijk meteen door zullen reizen naar Valparaiso, aan de kust.
Rent a car on Paaseiland
Vandaag hebben we een 4WD gehuurd voor maar $40,-. Het was wel een oude rammelbak maar hij heeft ons over de meest onmogelijke ´wegen´ gevoerd. Die 4WD is dus wel erg hard nodig, je slipt alle kanten op en de wegen zijn na een flinke regenbui bijna ongebaanbaar. We hebben een groot stuk van het eiland al kunnen doen vandaag. We zijn eerst in oostelijke richting over de zuidkust-weg gereden waar al verschillende Ahu´s (beeldenrijen op een platform) te zien waren. Het weer was schitterend, strakblauwe lucht (niet de hele dag, want af en toe heb je ´recht op een flinke regenbui´, dat hoort zo in een subtropisch klimaat!).
De eerste opgraving was Ahu VAIHU, een groot platform met verschillende beelden met topknots die gemaakt zijn van rode scoria (vuurrode vulkaansteen). Helaas lagen ze allemaal op de grond met het gezicht naar de aarde. De oorspronkelijke bevolking heeft een groot aantal beelden zelf omgetrokken, de reden is nooit duidelijk geworden, ook een aantal beelden zijn door den tsunami getroffen. Een van de hoogtepunten was de vulkaan Rano Raraku. Dit is een vulkaan waar bijna alle Moai (beelden) zijn uitgehakt. Ongeveer 400 beelden staan en liggen er verspreid, in allerei stadia van afronding. Ook staan er een groot aantal beelden die tot aan de schouder in het zand zijn begraven, je ziet dus alleen de gigantische koppen staan.
Je kunt zo heel duidelijk zien hoe ze zo´n beeld eerst uithakten in de rotsen, daarna losmaakten en vervolgens naar beneden (en uiteindelijk naar de kust) transporteerden. De meeste beelden staan langs de kust met het gezicht landinwaarts gericht, men denkt dat het voorouders moesten voorstellen die het land moesten beschermen tegen invloeden van buitenaf (de zee). Je kon de vulkaan beklimmen tot op de kraterrand waar je een mooi vulkaanmeertje kon zien liggen. Hier lagen ook weer allerlei beelden verspreid op de grond.
Hierna kwamen we langs een heel indrukwekkende (door Japanse archeologen in 1995 gerestaureerde site die geheel was verwoest door een tsunami in 1960) genaamd: Ahu TONGARIKI.
Dit is de grootste structuur van het eiland met 15 enorme stenen beelden.
Daarna ging het noordwaarts waar we bij een mooi strand bij Anakena (waar we heerlijk gezwommen hebben) nog een aantal opgravingen hebben bezocht: Ahu NAU NAU (een zeer complex ceremonieel centrum) en Ature HUKI (1 Moai die in 1995 opnieuwe overeind gezet is door een Noorweegse expeditie). Het zijn prachtige sites, omringd door palmbomen en wit duinzand.
Vervolgens zijn we dwars over het eiland doorgestoken onder de voet van de Terevaka vulkaan en zijn we een ontzettend slecht zandpad de berg op gereden om daar de Ahu AKIVI site te bezichtigen. Een ceremonieel platform met 7 beelden, die als enigen zeewaarts ipv landinwaarts kijken. Helaas regende het op dat moment keihard en hebben we er geen mooie foto´s van. Daarna hebben we een bijzonder grottencomplex gezocht (Ana TE PAHU), toegankelijk via een gat in de grond, dat je nauwelijks kunt terugvinden door de weelderige bananenbomengroei ter plekke. Het is een ondergronds netwerk van lavastromen, we zijn er een heel eind ingelopen maar er kwam geen eind aan. We waren bang dat we in het middelpunt van de aarde zouden uitkomen ;-)
Daarna hebben we nog 1 Moai bezocht, met 4 handen (Ahu HURI A URENGA).
Morgen gaan we te voet naar de zuidpunt, naar het ceremoniele dorp Orongo met het vogeleiland Moto Nui. Maar daar vertellen we morgen meer over.
De eerste opgraving was Ahu VAIHU, een groot platform met verschillende beelden met topknots die gemaakt zijn van rode scoria (vuurrode vulkaansteen). Helaas lagen ze allemaal op de grond met het gezicht naar de aarde. De oorspronkelijke bevolking heeft een groot aantal beelden zelf omgetrokken, de reden is nooit duidelijk geworden, ook een aantal beelden zijn door den tsunami getroffen. Een van de hoogtepunten was de vulkaan Rano Raraku. Dit is een vulkaan waar bijna alle Moai (beelden) zijn uitgehakt. Ongeveer 400 beelden staan en liggen er verspreid, in allerei stadia van afronding. Ook staan er een groot aantal beelden die tot aan de schouder in het zand zijn begraven, je ziet dus alleen de gigantische koppen staan.
Je kunt zo heel duidelijk zien hoe ze zo´n beeld eerst uithakten in de rotsen, daarna losmaakten en vervolgens naar beneden (en uiteindelijk naar de kust) transporteerden. De meeste beelden staan langs de kust met het gezicht landinwaarts gericht, men denkt dat het voorouders moesten voorstellen die het land moesten beschermen tegen invloeden van buitenaf (de zee). Je kon de vulkaan beklimmen tot op de kraterrand waar je een mooi vulkaanmeertje kon zien liggen. Hier lagen ook weer allerlei beelden verspreid op de grond.
Hierna kwamen we langs een heel indrukwekkende (door Japanse archeologen in 1995 gerestaureerde site die geheel was verwoest door een tsunami in 1960) genaamd: Ahu TONGARIKI.
Dit is de grootste structuur van het eiland met 15 enorme stenen beelden.
Daarna ging het noordwaarts waar we bij een mooi strand bij Anakena (waar we heerlijk gezwommen hebben) nog een aantal opgravingen hebben bezocht: Ahu NAU NAU (een zeer complex ceremonieel centrum) en Ature HUKI (1 Moai die in 1995 opnieuwe overeind gezet is door een Noorweegse expeditie). Het zijn prachtige sites, omringd door palmbomen en wit duinzand.
Vervolgens zijn we dwars over het eiland doorgestoken onder de voet van de Terevaka vulkaan en zijn we een ontzettend slecht zandpad de berg op gereden om daar de Ahu AKIVI site te bezichtigen. Een ceremonieel platform met 7 beelden, die als enigen zeewaarts ipv landinwaarts kijken. Helaas regende het op dat moment keihard en hebben we er geen mooie foto´s van. Daarna hebben we een bijzonder grottencomplex gezocht (Ana TE PAHU), toegankelijk via een gat in de grond, dat je nauwelijks kunt terugvinden door de weelderige bananenbomengroei ter plekke. Het is een ondergronds netwerk van lavastromen, we zijn er een heel eind ingelopen maar er kwam geen eind aan. We waren bang dat we in het middelpunt van de aarde zouden uitkomen ;-)
Daarna hebben we nog 1 Moai bezocht, met 4 handen (Ahu HURI A URENGA).
Morgen gaan we te voet naar de zuidpunt, naar het ceremoniele dorp Orongo met het vogeleiland Moto Nui. Maar daar vertellen we morgen meer over.
maandag 19 december 2005
Paaseiland
We zijn gisteravond vrij laat aangekomen in de ´hoofdstad´ (d.w.z. het enige dorp op het eiland...). De landingsbaan is extra lang op het eiland. Dit heeft Pinochet nog geregeld met de US om een eventuele landing van de Spaceshuttle mogelijk te maken. Op het vliegveldje, dat zich op loopafstand van Hanga Roa bevindt, werd ons meteen een habitacion doble con bano privado aangeboden voor $ 30,- per nacht. Viel ons nog mee, aangezien de prijzen hier aanzienlijk hoger liggen dan wat we tot nu toe gewend zijn. Internetten is bijvoorbeeld 10x duurder dan op het vastenland. 
Michelle kreeg meteen een bloemenketting om haar nek geworpen, het is een beetje een ´Aloha, Hawaii sfeertje´ af en toe, wel lachen! Maar het is een leuk hotelletje waar we zitten, het doet allemaal heel subtropisch aan, met enorme bananenbomen overal om ons heen. Ook de enorme kakkerlakken die je overal ziet rondkruipen versterken dat gevoel....
Paaseiland is de meest afgelegen, bewoonde plek ter wereld. De dichtstbijzijnde, bewoonde plek is het minuscule eiland Pitcairn, dat meer dan 2000 km verderop ligt. Het wordt ´De navel van de wereld´ genoemd. Er wonen bijna 4000 ´paaseilanders´ die overal vandaan komen, de oorspronkelijke bewoners zijn namelijk allemaal zorgvuldig door ons vermoord (officieel heet het dat ze zijn omgekomen door ziektes, maar dit was dan wel het gevolg van uitbuiting door slavernij e.d....). Er komen 20.000 toeristen per jaar, wat natuurlijk uitzonderlijk weinig is (wij behoren dus tot de ´happy few´;-)
Paaseiland is uiteraard vooral bekend door de kolossale, stenen beelden, de zogenaamde moai, die op rechthoekige ceremoniele platformen of ahu werden opgericht. Het eiland werd door de Polynesiers gekoloniseerd, waarschijnlijk omstreeks de zesde of zevende eeuw na Christus. In volstrekte afzondering van de rest van de wereld brachten ze er een hoogst originele cultuur tot stand, die door monumentale architectuur en beeldhouwkunst wordt gekenmerkt. Sinds 1995 is Paaseiland als nationaal park opgenomen op de Werelderfgoedlijst van de Unesco. Dit overigens zonder enige inspraak van de lokale bevolking... Het eiland is amper 162 vierkante kilometer groot en zou volgnes een recente telling meer dan 16.000 archeologische vindplaatsen herbergen. Het is een snoepwinkel voor archeologen.
We hebben de omgeving van Hanga Roa vandaag te voet verkend (Hanga betekent baai). Het weer was in 1e instantie niet zo best, veel ´light showers´ zoals ze het in de Lonely Planet zo mooi uitdrukken... Maar we hebben veel beelden al kunnen zien op deze manier. Het museum was helaas gesloten op maandag, maar we hebben de Ahu Akapu, Ahu Tahai en Ahu Tautira kunnen bekijken en we waren praktisch alleen op de sites!
Af en toe hebben we geschuild in een grot aan een zeer onstuimige zee. We hebben gegeten in een zeer leuk tentje in de haven, zo´n beetje boven zee.
Er wordt ook gegolfsurfed, af en toe lijkt het wel Hawaii! Op de terugweg besteedden we iets teveel aandacht aan een leuke, speelse hond. Het gevolg was dat hij niet meer bij ons weg te slaan was. Hij heeft de hele nacht voor onze hoteldeur gelegen tot iemand hem heeft weggejaagd (denken we).
Michelle kreeg meteen een bloemenketting om haar nek geworpen, het is een beetje een ´Aloha, Hawaii sfeertje´ af en toe, wel lachen! Maar het is een leuk hotelletje waar we zitten, het doet allemaal heel subtropisch aan, met enorme bananenbomen overal om ons heen. Ook de enorme kakkerlakken die je overal ziet rondkruipen versterken dat gevoel....
Paaseiland is de meest afgelegen, bewoonde plek ter wereld. De dichtstbijzijnde, bewoonde plek is het minuscule eiland Pitcairn, dat meer dan 2000 km verderop ligt. Het wordt ´De navel van de wereld´ genoemd. Er wonen bijna 4000 ´paaseilanders´ die overal vandaan komen, de oorspronkelijke bewoners zijn namelijk allemaal zorgvuldig door ons vermoord (officieel heet het dat ze zijn omgekomen door ziektes, maar dit was dan wel het gevolg van uitbuiting door slavernij e.d....). Er komen 20.000 toeristen per jaar, wat natuurlijk uitzonderlijk weinig is (wij behoren dus tot de ´happy few´;-)
Paaseiland is uiteraard vooral bekend door de kolossale, stenen beelden, de zogenaamde moai, die op rechthoekige ceremoniele platformen of ahu werden opgericht. Het eiland werd door de Polynesiers gekoloniseerd, waarschijnlijk omstreeks de zesde of zevende eeuw na Christus. In volstrekte afzondering van de rest van de wereld brachten ze er een hoogst originele cultuur tot stand, die door monumentale architectuur en beeldhouwkunst wordt gekenmerkt. Sinds 1995 is Paaseiland als nationaal park opgenomen op de Werelderfgoedlijst van de Unesco. Dit overigens zonder enige inspraak van de lokale bevolking... Het eiland is amper 162 vierkante kilometer groot en zou volgnes een recente telling meer dan 16.000 archeologische vindplaatsen herbergen. Het is een snoepwinkel voor archeologen.
We hebben de omgeving van Hanga Roa vandaag te voet verkend (Hanga betekent baai). Het weer was in 1e instantie niet zo best, veel ´light showers´ zoals ze het in de Lonely Planet zo mooi uitdrukken... Maar we hebben veel beelden al kunnen zien op deze manier. Het museum was helaas gesloten op maandag, maar we hebben de Ahu Akapu, Ahu Tahai en Ahu Tautira kunnen bekijken en we waren praktisch alleen op de sites!
Af en toe hebben we geschuild in een grot aan een zeer onstuimige zee. We hebben gegeten in een zeer leuk tentje in de haven, zo´n beetje boven zee.
Er wordt ook gegolfsurfed, af en toe lijkt het wel Hawaii! Op de terugweg besteedden we iets teveel aandacht aan een leuke, speelse hond. Het gevolg was dat hij niet meer bij ons weg te slaan was. Hij heeft de hele nacht voor onze hoteldeur gelegen tot iemand hem heeft weggejaagd (denken we).
zondag 18 december 2005
Santiago de Chili
Vanmorgen om 5:30 uur kwamen we al aan in Santiago. Erg vroeg, veel te vroeg eigenlijk want alles zat nog potdicht. Zelfs de metro reed nog niet, pas om 8 uur.. We hebben onze grote rugzakken ergens gestald en zijn dus maar naar het centrum gaan lopen, een afstand van zo´n 4 a 5 km. Nog goed te doen zonder de gebruikelijke hitte! Uiteindelijk vonden we een tentje waar we konden ontbijten (hamburgers, daar zijn ze heel goed in hier en blijkbaar ook heel dol op, net ´Rednecks´...). De jongen die er serveerde wilde graag zijn Engels oefenen. Hij was een Zuidafrikaan en heeft ons veel goeie tips gegeven. We zijn doorgelopen naar de Cerro de Santa Lucia, een heuvel van zo´n 600 meter met mooi uitzicht over de stad. Helaas al s´morgens vroeg en zonder door-de-weekse verkeersdrukte smoggy... Maar toch de moeite waard! Toen doorgelopen naar de Cerro San Cristobal, waar we maar de funicular (trammetje dat met een staalkabel omhoog werd getrokken)
hebben genomen naar boven. Religieuze toestanden aldaar bij een levensgroot Mariabeeld. Allerlei zieke mensen werden er naar boven gesleept in de hoop er beterschap te vinden. We zijn teruggelopen en hebben zwetende en kermende mountainbikers aangemoedigd, die de beklimming van deze heuvel blijkbaar zien als de ultieme prestatie. Wij zouden het dan s´morgens vroeg doen, maar misschien doen ze het midden op de dag om het lijden te vergroten, haha!
Daarna hebben we het Precolumbiaans museum bezocht, erg interessant. Er lagen zelfs mummies van 500 voor Chr. Veel beeldjes, voetbalspelen, etc. uit heel midden en zuid Amerika. De gewoonte was toen blijkbaar dat als je verloor, dat dan je hoofd eraf ging. Gezellig!
We hebben op het Plaza de Armas op een terrasje gezeten,
omringd door kerstmannen in arresleeen. Bij temperaturen van meer dan 30 graden Celcius zag je hun gezichten steeds roder worden en grote zweetplekken onder de armen van de dikke kerstmanpakken verschijnen..... 
Het is erg vreemd, die kerstsfeer hier, om langs enorme kerstbomen te lopen met dit soort temperaturen. Ik denk dat we in Nederland meer aan Sinterklaas doen dan aan kerst! Wij hebben tenminste nooit een kerstman in Eindhoven zien rondlopen...
We gaan straks als een speer met de metro terug naar ons busstation en dan door naar het vliegveld. Als het goed is (net gechecked) vertrekt onze vlucht naar Paaseiland om 18:05 uur. Vijf uur vliegen en de tijd gaat weer 2 uur terug!
hebben genomen naar boven. Religieuze toestanden aldaar bij een levensgroot Mariabeeld. Allerlei zieke mensen werden er naar boven gesleept in de hoop er beterschap te vinden. We zijn teruggelopen en hebben zwetende en kermende mountainbikers aangemoedigd, die de beklimming van deze heuvel blijkbaar zien als de ultieme prestatie. Wij zouden het dan s´morgens vroeg doen, maar misschien doen ze het midden op de dag om het lijden te vergroten, haha!
Daarna hebben we het Precolumbiaans museum bezocht, erg interessant. Er lagen zelfs mummies van 500 voor Chr. Veel beeldjes, voetbalspelen, etc. uit heel midden en zuid Amerika. De gewoonte was toen blijkbaar dat als je verloor, dat dan je hoofd eraf ging. Gezellig!
We hebben op het Plaza de Armas op een terrasje gezeten,
omringd door kerstmannen in arresleeen. Bij temperaturen van meer dan 30 graden Celcius zag je hun gezichten steeds roder worden en grote zweetplekken onder de armen van de dikke kerstmanpakken verschijnen..... 
Het is erg vreemd, die kerstsfeer hier, om langs enorme kerstbomen te lopen met dit soort temperaturen. Ik denk dat we in Nederland meer aan Sinterklaas doen dan aan kerst! Wij hebben tenminste nooit een kerstman in Eindhoven zien rondlopen...
We gaan straks als een speer met de metro terug naar ons busstation en dan door naar het vliegveld. Als het goed is (net gechecked) vertrekt onze vlucht naar Paaseiland om 18:05 uur. Vijf uur vliegen en de tijd gaat weer 2 uur terug!
zaterdag 17 december 2005
Chillan
We zitten nu in Chillan, DE marktplaats van Chili. Het viel ons eerlijk gezegd een beetje tegen allemaal dus we hebben besloten de nachtbus te nemen, door naar Santiago. Deze vertrekt om 1 uur s´nachts. Dan hebben we morgen nog een gedeelte van de dag voor Santiago en om 18 uur vliegen we van daaruit naar Paaseiland.
Het enige dat we hier gezien hebben waren de muurschilderingen in de Escuela Mexico. De school was een gift van Mexico nadat het vorige gebouw verwoest was door een aardbeving in 1939. De gehele bibliotheek is beschilderd door de beroemde muurschilder David Alfaro Siqueiros. De muurschilderingen, die de gehele wand inclusief plafond omvat stellen Indigenous en post-Columbiaanse figuren voor, gezien in de historie van Mexico en Chili.
Daarna hadden we dringend behoefte aan een terrasje en een grote pot bier. Na enig zoeken (het lijkt wel of ze hier allemaal van de blauwe knoop zijn..) vonden we er een. Tot onze ontsteltenis mochten we onze bierversnapering alleen binnenshuis verorberen! Krankzinnig land af en toe... Maar goed, het is toch allemaal gelukt.
Daarna hebben we de beroemde markt bezocht. Helaas waren ze hem al aan het afbreken. Toch wel leuk om even te zien. We hebben er heerlijk, vers fruit gekocht voor een prikkie. Daarna hebben we urenlang in het Plaza de Armas (een mooi park) gezeten waar we vermaakt werden door stuntende skateboarders en ´cirsusfietsers´ (van die fietsjes met een heel laag zadel die zowel voor- als achteruit kunnen trappen).
Nu moeten we de tijd zien vol te maken tot 1 uur vannacht. Gaan we maar een keer uitgebreid zitten eten, hebben we ook wel een keer verdiend! We hoorden dat er sneeuw ligt in Nederland, wow! Heerlijk, wat een verkoeling! Hier is het niet uit te houden van de hitte...
Het enige dat we hier gezien hebben waren de muurschilderingen in de Escuela Mexico. De school was een gift van Mexico nadat het vorige gebouw verwoest was door een aardbeving in 1939. De gehele bibliotheek is beschilderd door de beroemde muurschilder David Alfaro Siqueiros. De muurschilderingen, die de gehele wand inclusief plafond omvat stellen Indigenous en post-Columbiaanse figuren voor, gezien in de historie van Mexico en Chili.
Daarna hadden we dringend behoefte aan een terrasje en een grote pot bier. Na enig zoeken (het lijkt wel of ze hier allemaal van de blauwe knoop zijn..) vonden we er een. Tot onze ontsteltenis mochten we onze bierversnapering alleen binnenshuis verorberen! Krankzinnig land af en toe... Maar goed, het is toch allemaal gelukt.
Daarna hebben we de beroemde markt bezocht. Helaas waren ze hem al aan het afbreken. Toch wel leuk om even te zien. We hebben er heerlijk, vers fruit gekocht voor een prikkie. Daarna hebben we urenlang in het Plaza de Armas (een mooi park) gezeten waar we vermaakt werden door stuntende skateboarders en ´cirsusfietsers´ (van die fietsjes met een heel laag zadel die zowel voor- als achteruit kunnen trappen).
Nu moeten we de tijd zien vol te maken tot 1 uur vannacht. Gaan we maar een keer uitgebreid zitten eten, hebben we ook wel een keer verdiend! We hoorden dat er sneeuw ligt in Nederland, wow! Heerlijk, wat een verkoeling! Hier is het niet uit te houden van de hitte...
vrijdag 16 december 2005
Mountainbiken Pucon
Vandaag hebben we een erg mooie mountainbike-tocht gemaakt van Pucon naar Ojos del Caburgua, een enorme waterval (eigenlijk 3 watervallen). Helaas hadden we bikes met ´boorzadels´ (die dus in ons achterste boorden...) maar dat mocht de pret niet drukken. De tocht ernaar toe was 17 km over off-the-road terrein. Prachtig weggetje waarbij verschillende woeste rivieren overgestoken moesten worden over gammele hangbruggen. 
Onderweg kwamen we langs een andere waterval: Salto Carieleufu. En wat schetst onze verbazing, hier had zich weer een Duitser gevestigd die heerlijke Strudels verkocht. Die verleiding konden we natuurlijk niet weerstaan!
Je kon er prachtig wandelen langs een woeste rivier naar een plek waar 2 rivieren samenkwamen. Enorme draaikolken zag je er.
Daarna doorgefietst naar onze eindbestemming. Enorm natuurgeweld, allerlei watervallen die samenstroomden in een groot en kraakhelder, kolkend bassin.
We zijn langs de grote weg teruggefietst in de hoop een van de vele hotsprings te passeren, hetgeen niet gelukt is... Of we hadden 16km om moeten fietsen. Maar we waren snel terug dus ons achterste is iets minder beurs dan verwacht.
Michelle´s knie heeft wel behoorlijk opgespeeld maar omdat de belimmingen niet al te lang waren was het toch te doen. Het was ontzettend rustig onderweg, geen collega-mountainbiker te bekennen! Er was veel wildlife te zien, van die valken die je overal ziet, ibissen, kippen en ganzen! Af en toe een koe of een paard op de weg, erg leuk allemaal. 
Daarna zijn we met een fles Pisco Sour naar ons bekende strandje in Pucon gegaan. Heerlijk gezwommen in het Lago Villarrica.
Vanmorgen was het behoorlijk bewolkt, al vrij snel brak echter de zon door, het is de hele dag stralend weer geweest en we zijn liederlijk verbrand. Michelle´s onderlip is 1 grote blaar geworden, erg pijnlijk... Smeren helpt niet, het schijnt herpes te zijn (niet de geslachtsziekte, haha...).
Morgen gaan we dus door naar Chillan, dan melden we ons wel weer! Pucon is echt een aanrader, het doet ons ergens pijn om hier weer weg te gaan!
Onderweg kwamen we langs een andere waterval: Salto Carieleufu. En wat schetst onze verbazing, hier had zich weer een Duitser gevestigd die heerlijke Strudels verkocht. Die verleiding konden we natuurlijk niet weerstaan!Je kon er prachtig wandelen langs een woeste rivier naar een plek waar 2 rivieren samenkwamen. Enorme draaikolken zag je er.
Daarna doorgefietst naar onze eindbestemming. Enorm natuurgeweld, allerlei watervallen die samenstroomden in een groot en kraakhelder, kolkend bassin.
We zijn langs de grote weg teruggefietst in de hoop een van de vele hotsprings te passeren, hetgeen niet gelukt is... Of we hadden 16km om moeten fietsen. Maar we waren snel terug dus ons achterste is iets minder beurs dan verwacht.
Michelle´s knie heeft wel behoorlijk opgespeeld maar omdat de belimmingen niet al te lang waren was het toch te doen. Het was ontzettend rustig onderweg, geen collega-mountainbiker te bekennen! Er was veel wildlife te zien, van die valken die je overal ziet, ibissen, kippen en ganzen! Af en toe een koe of een paard op de weg, erg leuk allemaal. 
Daarna zijn we met een fles Pisco Sour naar ons bekende strandje in Pucon gegaan. Heerlijk gezwommen in het Lago Villarrica.
Vanmorgen was het behoorlijk bewolkt, al vrij snel brak echter de zon door, het is de hele dag stralend weer geweest en we zijn liederlijk verbrand. Michelle´s onderlip is 1 grote blaar geworden, erg pijnlijk... Smeren helpt niet, het schijnt herpes te zijn (niet de geslachtsziekte, haha...).
Morgen gaan we dus door naar Chillan, dan melden we ons wel weer! Pucon is echt een aanrader, het doet ons ergens pijn om hier weer weg te gaan!
donderdag 15 december 2005
Villarrica (town) en the beach
Vandaag hebben we een keer rustig aan gedaan. Lekker uitgeslapen en ons eigen ontbijtje gekocht en bereid hier in het hotelletje. Erg fijn als je zo´n heel huis met keuken tot je beschikking hebt! Omdat Michelle´s knie nog steeds niet goed wilde buigen hebben we besloten de bus naar het stadje Villarrica te nemen ipv te gaan mountainbiken. Dat viel een beetje tegen, het was een dooie bedoening aldaar, terwijl het een levendige Mapuche stad zou zijn. Alle kraampjes waren dicht, alleen het museumpje was nog wel even de moeite waard. Er stond nog een oude Mapuche hut, gebouwd van riet, geheel waterdicht.
We hebben daar wat rondgelopen en op een terrasje aan het meer gezeten. Het was bewolkt dus er was verder niet veel te zien aan vulkanen. We namen de bus terug en zijn met een fles wijn en wat versnaperingen naar het strandje in Pucon gegaan. En daar brak ineens de zon door! Heerlijk gezwommen in het ijskoude water, met een geweldige entourage van besneeuwde bergen!
Verder hebben we dus niet veel te melden. Morgen gaan we mountainbiken en proberen dan een aantal hotsprings mee te pikken. Overmorgen vertrekken we s´morgens met de bus naar Chillan. Dat is alweer een flink eind op weg naar Santiago.
We hebben daar wat rondgelopen en op een terrasje aan het meer gezeten. Het was bewolkt dus er was verder niet veel te zien aan vulkanen. We namen de bus terug en zijn met een fles wijn en wat versnaperingen naar het strandje in Pucon gegaan. En daar brak ineens de zon door! Heerlijk gezwommen in het ijskoude water, met een geweldige entourage van besneeuwde bergen!
Verder hebben we dus niet veel te melden. Morgen gaan we mountainbiken en proberen dan een aantal hotsprings mee te pikken. Overmorgen vertrekken we s´morgens met de bus naar Chillan. Dat is alweer een flink eind op weg naar Santiago.
Nationaal park Huerquehue
Vandaag zijn we met een overvolle bus vol met ´gringo´s´ (bah, af en toe voelen we ons net schapen...) naar het nationaal park Huerquehue gereden. We hebben met verbazing zitten kijken hoe de busschauffeur maar bleef doorgaan met het volstouwen van de bus met baardige backpackers en hun enorme bepakkingen. Op een gegeven moment was het zelfs zo erg dat hij niet meer achter het stuur kon komen omdat de berg rugzakken aldaar dusdanig gegroeid was dat je met geen mogelijkheid meer in of uit de bus kon. Nou ja, weer een ervaring rijker!
Het park is 12500 hectare groot en het bestaat uit rivieren, bergmeren en zeer bijzondere bossen (araucaria bomen, volgens Huub ´slangenbomen´, hij heeft er een in zijn voormalige tuin omgehakt omdat hij hem zo lilluk vond....)
Maar zeer bijzonder als je ze in de vrije natuur ziet!
We hebben daar een trail gedaan van 9 km (trail Los Lagos) die stijl omhoog liep door dichte bossen, langs watervallen tot aan de lago´s (Lago Chico, Lago Verde en Lago el Toro). Het was weer eens behoorlijk zwaar, heet, modderig, etc. etc. (de standaard ingredienten bij een trekking hier..) maar de beloning was groot! De hele dag hebben we een fantastisch uitzicht gehad op een onbewolkte Villarrica vulkaan (grmbl, waarom waren we vandaar niet gegaan....) en op diepblauwe meertjes die zo helder waren dat je tot op 3 meter diepte de bodem kon zien. We hebben lekker een tijdje zitten relaxen aan de oever van een van de meertjes en gigantisch veel verslavende Chileense chocolade met amandelen zitten eten (Ximena, je had gelijk!). 
In de refugio Tenquilco hebben we op het terras een paar biertjes gedronken, samen met een Belgisch stelletje. Daarna hebben we letterlijk moeten rennen om de laatste bus terug uit het park te halen, anders hadden wel 35 km moeten lopen, terug naar Pucon. Of we hadden heel duur kunnen overnachten in de Refugio!
Maar alles is weer goedgekomen. We hebben lekker zitten borrelen aan de oever van het meer in Pucon met uitzicht op de besneeuwde vulkaan. Parkieten vliegen om je oren, het is echt heerlijk relaxen hier.
Helaas is Michelle´s knieband wat geforceerd, dus hopelijk kunnen we morgen mountainbiken....
Het park is 12500 hectare groot en het bestaat uit rivieren, bergmeren en zeer bijzondere bossen (araucaria bomen, volgens Huub ´slangenbomen´, hij heeft er een in zijn voormalige tuin omgehakt omdat hij hem zo lilluk vond....)
Maar zeer bijzonder als je ze in de vrije natuur ziet!
We hebben daar een trail gedaan van 9 km (trail Los Lagos) die stijl omhoog liep door dichte bossen, langs watervallen tot aan de lago´s (Lago Chico, Lago Verde en Lago el Toro). Het was weer eens behoorlijk zwaar, heet, modderig, etc. etc. (de standaard ingredienten bij een trekking hier..) maar de beloning was groot! De hele dag hebben we een fantastisch uitzicht gehad op een onbewolkte Villarrica vulkaan (grmbl, waarom waren we vandaar niet gegaan....) en op diepblauwe meertjes die zo helder waren dat je tot op 3 meter diepte de bodem kon zien. We hebben lekker een tijdje zitten relaxen aan de oever van een van de meertjes en gigantisch veel verslavende Chileense chocolade met amandelen zitten eten (Ximena, je had gelijk!). 
In de refugio Tenquilco hebben we op het terras een paar biertjes gedronken, samen met een Belgisch stelletje. Daarna hebben we letterlijk moeten rennen om de laatste bus terug uit het park te halen, anders hadden wel 35 km moeten lopen, terug naar Pucon. Of we hadden heel duur kunnen overnachten in de Refugio!Maar alles is weer goedgekomen. We hebben lekker zitten borrelen aan de oever van het meer in Pucon met uitzicht op de besneeuwde vulkaan. Parkieten vliegen om je oren, het is echt heerlijk relaxen hier.
Helaas is Michelle´s knieband wat geforceerd, dus hopelijk kunnen we morgen mountainbiken....
dinsdag 13 december 2005
Beklimming van de Villarrica vulkaan
Gisteren in Pucon aangekomen met de bus vanuit Valdivia. Een tochtje van ongeveer 3 uur. Pucon ligt nog steeds in het merengebied aan de voet van de Andes. We zijn omringd door vulkanen, meren, bossen en omdat het gebied zeer aktief vulkanisch is, stikt het hier overal van de hotsprings. Op het busstation werden we aangesproken door een ontzettend aardige Chileen, die ons een verblijf in zijn spiksplinter nieuwe hostal aanbood. 
Daar zijn we op ingegaan en we hebben er geen spijt van. Spotgoedkoop voor Pucon begrippen en erg mooi. We zitten nu in zijn woonkamer te Internetten onder de opgetuigde kerstboom.
Pucon is een druk outdoor paradijs, dus je komt hier weer veel andrenaline zoekers tegen. Er heerst een erg leuk sfeertje.
We hebben na wat rondkijken bij een klein burootje een beklimming geboekt van de Villarrica vulkaan. Deze is 2847 meter hoog en is vanaf zo¨n 1800 meter hoog helemaal met sneeuw en ijs bedekt.
Vanochtend (dinsdag) moesten we al om 6 uur uit bed omdat we vroeg zouden vertrekken. Na het aanpassen van waterdichte schoenen, speciale pakken, helmen, gasmaskers (tegen de zeer giftige dampem bij de krater), ijsbijlen en handschoenen, werden we met z´n negenen in een klein busje gepropt. Over een zeer slechte weg bereikten we het basisstation van een skilift, vanwaar we verder moesten lopen naar de top. De beklimming, door alleen maar sneeuw en ijs nam bijna 5 uur in beslag. Toen we startten was het weer perfekt. Blauwe lucht en in de verte kon je de hevig rokende top van de vulkaan al zien.
Maar hoe dichter we bij de top kwamen, hoe slechter het weer werd. Vlak onder de top wilde de gids niet meer verder gaan, omdat er bij de kraterrand (4km doorsnede, na de laatste uitbarsting in 1971!!!) helemaal geen zicht was door de bewolking en door de enorme giftige rookwolken er omheen. Maar daar waren we natuurlijk niet voor gekomen. Dus na enig aandringen van de groep zijn we toch doorgegaan naar de top, over een zeer stijl ijsveld. Inderdaad, op de top was niet veel te zien, zeker geen borrelende lava. En we konden bijna niet meer ademen door de stinkende gasdampen. Iedereen kreeg geweldige hoestbuien, dus onze gasmaskers kwamen alsnog van pas.
We hebben 10 minuten op de top aan de kraterrand gestaan en toen wilde de gids toch echt weer terug naar beneden. Het eerste stuk was het zo mistig dat je je voorganger die 2 meter voor je liep al niet meer kon zien. Dat was even angstig, vooral omdat de gids er als een speer vandoor ging. Er was een Iraans meisje bij met een tekort aan rode bloedlichaampjes en zij kon het erg moeilijk bijhouden allemaal door gebrek aan zuurstof. Hier werd door de gids weinig rekening mee gehouden.
Het grootste gedeelte van de terugweg hebben we gelukkig niet hoeven te lopen, maar hebben we glijdend afgelegd op onze kont. Toen kwamen de speciale broeken en jassen wel goed van pas. Het allereerste stuk was erg eng omdat het nog steeds dikke mist was. Je stortte jezelf in een diep gat en wist bij god niet waar je ging uitkomen. En het was erg stijl dus je ging bloedhart naar beneden. Met je ijsbijl moest je jezelf proberen af te remmen. De terug weg duurde op deze manier maar ruim een uur tegen 5 uur lopen naar boven. Iedereen in de groep kreeg een enorme kick van deze lange glijpartijen. Ondanks de speciale kleding waren we toch nog doornat toen we beneden kwamen. Sokken konden we uitwringen. De tocht naar boven was toch wel erg zwaar, vooral omdat het behoorlijk warm was. We konden gewoon in ons t-shirtje naar boven lopen. Om 16.00 uur waren we weer terug in Pucon. Moe maar zeer voldaan, ondanks het feit dat we geen gloeiende lava hebben gezien. We hebben toch nog een paar mooie plaatjes kunnen schieten van het niet te bevatten uitzicht. We liepen boven de wolken en je zag overal toppen van vulkanen boven de wolken uitsteken. Echt helemaal te gek! De groep was ook erg leuk, erg internationaal, met een Duitser, Australiers, Amerikaan, Iraniers die naar de USA geemigreerd waren, en wat NLers. We hebben erg veel gelachen, vooral met de rauwe Australiers.
Daar zijn we op ingegaan en we hebben er geen spijt van. Spotgoedkoop voor Pucon begrippen en erg mooi. We zitten nu in zijn woonkamer te Internetten onder de opgetuigde kerstboom.Pucon is een druk outdoor paradijs, dus je komt hier weer veel andrenaline zoekers tegen. Er heerst een erg leuk sfeertje.
We hebben na wat rondkijken bij een klein burootje een beklimming geboekt van de Villarrica vulkaan. Deze is 2847 meter hoog en is vanaf zo¨n 1800 meter hoog helemaal met sneeuw en ijs bedekt.
Vanochtend (dinsdag) moesten we al om 6 uur uit bed omdat we vroeg zouden vertrekken. Na het aanpassen van waterdichte schoenen, speciale pakken, helmen, gasmaskers (tegen de zeer giftige dampem bij de krater), ijsbijlen en handschoenen, werden we met z´n negenen in een klein busje gepropt. Over een zeer slechte weg bereikten we het basisstation van een skilift, vanwaar we verder moesten lopen naar de top. De beklimming, door alleen maar sneeuw en ijs nam bijna 5 uur in beslag. Toen we startten was het weer perfekt. Blauwe lucht en in de verte kon je de hevig rokende top van de vulkaan al zien.
Maar hoe dichter we bij de top kwamen, hoe slechter het weer werd. Vlak onder de top wilde de gids niet meer verder gaan, omdat er bij de kraterrand (4km doorsnede, na de laatste uitbarsting in 1971!!!) helemaal geen zicht was door de bewolking en door de enorme giftige rookwolken er omheen. Maar daar waren we natuurlijk niet voor gekomen. Dus na enig aandringen van de groep zijn we toch doorgegaan naar de top, over een zeer stijl ijsveld. Inderdaad, op de top was niet veel te zien, zeker geen borrelende lava. En we konden bijna niet meer ademen door de stinkende gasdampen. Iedereen kreeg geweldige hoestbuien, dus onze gasmaskers kwamen alsnog van pas.
We hebben 10 minuten op de top aan de kraterrand gestaan en toen wilde de gids toch echt weer terug naar beneden. Het eerste stuk was het zo mistig dat je je voorganger die 2 meter voor je liep al niet meer kon zien. Dat was even angstig, vooral omdat de gids er als een speer vandoor ging. Er was een Iraans meisje bij met een tekort aan rode bloedlichaampjes en zij kon het erg moeilijk bijhouden allemaal door gebrek aan zuurstof. Hier werd door de gids weinig rekening mee gehouden.
Het grootste gedeelte van de terugweg hebben we gelukkig niet hoeven te lopen, maar hebben we glijdend afgelegd op onze kont. Toen kwamen de speciale broeken en jassen wel goed van pas. Het allereerste stuk was erg eng omdat het nog steeds dikke mist was. Je stortte jezelf in een diep gat en wist bij god niet waar je ging uitkomen. En het was erg stijl dus je ging bloedhart naar beneden. Met je ijsbijl moest je jezelf proberen af te remmen. De terug weg duurde op deze manier maar ruim een uur tegen 5 uur lopen naar boven. Iedereen in de groep kreeg een enorme kick van deze lange glijpartijen. Ondanks de speciale kleding waren we toch nog doornat toen we beneden kwamen. Sokken konden we uitwringen. De tocht naar boven was toch wel erg zwaar, vooral omdat het behoorlijk warm was. We konden gewoon in ons t-shirtje naar boven lopen. Om 16.00 uur waren we weer terug in Pucon. Moe maar zeer voldaan, ondanks het feit dat we geen gloeiende lava hebben gezien. We hebben toch nog een paar mooie plaatjes kunnen schieten van het niet te bevatten uitzicht. We liepen boven de wolken en je zag overal toppen van vulkanen boven de wolken uitsteken. Echt helemaal te gek! De groep was ook erg leuk, erg internationaal, met een Duitser, Australiers, Amerikaan, Iraniers die naar de USA geemigreerd waren, en wat NLers. We hebben erg veel gelachen, vooral met de rauwe Australiers.
zondag 11 december 2005
Niebla, gunfight at the OK Corral en hoy no vino!
Zo, eindelijk een internetcafe gevonden dat open is. Je gelooft je ogen niet hier, maar alles zit potdicht vanwege de verkiezingen! We hebben nog met veel moeite een eettentje gevonden op de vismarkt waar we snel even 2 hamburgesas achterover konden drukken (heerlijk overigens, met guaquemole en allerlei groentes, voor bijna geen geld). De supermarkt was wel open maar hoe we ook zochten, de wijn was niet te vinden! Toen zagen we dat de hele wand met alcoholische versnaperingen compleet was afgeplakt. No alcohol today vanwege de verkiezingen!!! hahahah! Ook alle kroegen zaten dicht en in het park mag je geen wijntje drinken. Overal staat policia toezicht te houden. In een winkeltje waar met grote letters Gato Negro (de befaamde wijn dus) opgeschilderd stond konden we na enig smoezen met de man achter de toonbank stiekem een fles meenemen in de rugzak. Niemand mocht het zien! Net of het land drooggelegd is voor een dag!
Maar goed. We hebben verder een prima dagje gehad. Vanmorgen aan het ontbijt een Nieuw Zeelander ontmoet, nogal een roudouwer zo te horen. Hij praat als Mick Dundee en is vrij moeilijk te verstaan. Zijn Spaans al helemaal niet... Maar erg leuke kerel, hij wil met een paar vrienden gaan klimmen zonder touwen (want met touw ben je niet verzekerd...)
We hebben de collectivo genomen naar Niebla en van daaruit een bootje naar het eiland Corral waar diverse Spaanse forten
(verdedigingswerken o.a. tegen de Nederlanders) uit 1750. Compleet met kanonnen, alles stond er nog. Schitterend plekje aan zee overigens en hier zagen we wel 20 zwartgenekte zwanen, die we gisteren tijdens de excursie hadden moeten zien. Verder veel kalkoengieren, pelikanen en ander gevogelte. We hebben lekker op het strand zitten picknicken en zijn toen naar het andere fort gelopen, wel een loopje van een half uur naar een klein vissersdorpje. Alsof je 100 jaar terug in de tijd gaat!
Het 2e fort was helemaal overwoekerd.
(De kanonnen lagen erbij zoals ze er in 1750 ook al bijlagen waarschijnlijk. Een aantal was omgevallen, het houten onderstel is al flink aan het wegrotten. Zonde, maar wel een mooi plekje weer. Mooi uitzicht op allerlei eilandjes met zeevogels erop.
Hier viel het ons al op dat er niets te krijgen was en dat alle terrasjes en restaurantjes dicht waren. Misschien zijn ze bang voor wantoestanden met het tellen van de stemmen zoals in Florida destijds??
We namen de boot terug en moesten ineens een zwemvest aan! Terug in Valdivia zijn we nog even langs de 2 musea gelopen op het eiland. Uiteraard waren ze dicht, maar we zagen 2 zeeleeuwen helemaal alleen op het strandje liggen. Mooie plaatjes en filmpjes kunnen schieten. Gieren vlogen vlak boven ons hoofd, toch een leuk geheel.
Morgen reizen we af naar Pucon, een outdoorparadijs. We willen gaan proberen de Villarica vulkaan te beklimmen. Je schijnt op de top in de krater te kunnen kijken en de gloeiende lava te kunnen zien. Volgens de Nieuw Zeelander is het maar de vraag of het lukt. Er is veel sneeuw gevallen en de laag onder de sneeuw zou verijst zijn. Nou ja, er zijn anders genoeg alternatieven te verzinnen ter plekke (mountainbiken, etc.)
Maar goed. We hebben verder een prima dagje gehad. Vanmorgen aan het ontbijt een Nieuw Zeelander ontmoet, nogal een roudouwer zo te horen. Hij praat als Mick Dundee en is vrij moeilijk te verstaan. Zijn Spaans al helemaal niet... Maar erg leuke kerel, hij wil met een paar vrienden gaan klimmen zonder touwen (want met touw ben je niet verzekerd...)
We hebben de collectivo genomen naar Niebla en van daaruit een bootje naar het eiland Corral waar diverse Spaanse forten
(verdedigingswerken o.a. tegen de Nederlanders) uit 1750. Compleet met kanonnen, alles stond er nog. Schitterend plekje aan zee overigens en hier zagen we wel 20 zwartgenekte zwanen, die we gisteren tijdens de excursie hadden moeten zien. Verder veel kalkoengieren, pelikanen en ander gevogelte. We hebben lekker op het strand zitten picknicken en zijn toen naar het andere fort gelopen, wel een loopje van een half uur naar een klein vissersdorpje. Alsof je 100 jaar terug in de tijd gaat!
Het 2e fort was helemaal overwoekerd.
(De kanonnen lagen erbij zoals ze er in 1750 ook al bijlagen waarschijnlijk. Een aantal was omgevallen, het houten onderstel is al flink aan het wegrotten. Zonde, maar wel een mooi plekje weer. Mooi uitzicht op allerlei eilandjes met zeevogels erop.
Hier viel het ons al op dat er niets te krijgen was en dat alle terrasjes en restaurantjes dicht waren. Misschien zijn ze bang voor wantoestanden met het tellen van de stemmen zoals in Florida destijds??
We namen de boot terug en moesten ineens een zwemvest aan! Terug in Valdivia zijn we nog even langs de 2 musea gelopen op het eiland. Uiteraard waren ze dicht, maar we zagen 2 zeeleeuwen helemaal alleen op het strandje liggen. Mooie plaatjes en filmpjes kunnen schieten. Gieren vlogen vlak boven ons hoofd, toch een leuk geheel.
Morgen reizen we af naar Pucon, een outdoorparadijs. We willen gaan proberen de Villarica vulkaan te beklimmen. Je schijnt op de top in de krater te kunnen kijken en de gloeiende lava te kunnen zien. Volgens de Nieuw Zeelander is het maar de vraag of het lukt. Er is veel sneeuw gevallen en de laag onder de sneeuw zou verijst zijn. Nou ja, er zijn anders genoeg alternatieven te verzinnen ter plekke (mountainbiken, etc.)
Abonneren op:
Posts (Atom)
RSS feed