Transfer van Prince Rupert naar Smithers

22 september 2007

Vrijdagavond 21 september om 22:30 uur meren we met de ferryboot aan in Prince Rupert na een trip van 15 uur door de Inside Passage. Terugkijkend een geweldige reis, zeker door de enorme hoeveelheid walvissen die we onderweg gespot hebben. Ongeveer 1 km buiten de haven vinden we in de stromende regen een RV park, waar we in het aardedonker de camper kwijt kunnen. Geen idee hoe de camping er verder uitziet. 's Morgens zien we dat het best wel meevalt. De camping ligt erg mooi, helemaal omringd door bossen, maar stelt verder niet veel voor. De eigenaar van de camping was duidelijk een rechtstreekse afstammeling van een Indiaan. En zoals we ondertussen wel gewend zijn in Canada, uitermate vriendelijk. Aan deze voortdurende vriendelijkheid, behulpzaamheid en servicegerichtheid kunnen wij Nederlanders nog wel een puntje zuigen..
De komende 3 dagen zullen voornamelijk reisdagen zijn. We zitten helemaal in Noord British Columbia, vlak onder Alaska en the Northern Territories, en willen nu zo snel mogelijk naar de Rocky Mountains, in de provincie Alberta.
Vandaag, zaterdag de 1e etappe, met als doel tot Smithers te rijden. We hebben erg veel plezier van onze Garmin navigator (met stem van een dame met een vet Amerikaans accent..). We passeren de Alaska Highway bij Terrace. Het is op de kaart niet duidelijk waar deze weg precies eindigt.. Onze weg gaat voor een groot gedeelte langs de Skeena River (de "River of the mists"), waar veel bevers en otters in voorkomen. De rivier snijdt een erg mooie vallei uit dwars door de Coastal Mountains.
Verder bestaat het landschap waar we doorheen rijden uit vrijwel alleen maar bos, bos en nog eens bos. De ‘Indian Summer’ is hier al duidelijk ingetreden. De eindeloze bossen beginnen al prachtige herfstkleuren te vertonen. Onvoorstelbaar trouwens, hoeveel bos er in Canada is. In Nederland hebben we eigenlijk helemaal geen natuur, alleen parken met koeien met diarree….
Onderweg passeren we nog een klein historisch dorpje, Hazelton geheten. Hier maken we in stromende regen even een korte stop om naar de oude houten huisjes te kijken. Je waant je heel even in de jaren op het eind van de 19e eeuw. In de omgeving liggen een aantal aboriginal-dorpjes van de Gitxsan indianen. Als het minder hard had geregend hadden we waarschijnlijk een wandeling gemaakt naar een of meerdere van deze dorpjes, vooral ook omdat daar nog daadwerkelijk op authentieke wijze totempalen gemaakt worden. Dus maar snel verder gereden naar Smithers. En jawel, plots zien we op een grasvlakte vlak voor het bos 4 zwarte beren. Een moeder met 3 jongen. We zetten de RV vlug aan de kant om foto's te maken en te filmen. Af en toe kijken de beren in onze richting (we zijn er denk ik zo 50 a 60 meter vandaan) maar dan eten ze weer rustig verder, zodat we alle tijd hebben om ze gade te slaan. Omdat wij langs de kant van de weg staan, stoppen er ook weer een aantal andere auto's die komen kijken. Even een korte uitleg over het verschil tussen grizzly- en zwarte beren (ze komen hier beide voor):
Een Grizzly heeft een bult ('hump') op de schouder en lijkt daardoor ook hoger dan bij zijn kont. Hij heeft kleine, beetje ronde oren, een korte snuit die uitkomt bij z'n ronde kop. Hij heeft grote, zichtbare klauwen en weegt zo'n 130-400 kg. Lengte is 1.80-2.50 meter. Zijn voedsel bestaat uit 10% vlees, 5% vis (langs de kust veel meer), 80% vegetatie en 5% insecten. Hier zijn er enkele duizenden van in Canada. De soort wordt bedreigd.....
Een zwarte beer heeft geen bult bij de schouder, daardoor lijkt hij bij zijn kont hoger dan bij zijn schouder. Hij heeft wat grotere, langere oren en snuit en voorhoofd lopen in een meer rechte lijn. Hij heeft donkere, bijna onzichtbare klauwen en weegt 90-250 kg. Zijn voedsel bestaat uit 15% vlees, 1% vis (langs de kust veel meer), 75% vegetatie en 10% insecten. Hier zijn er zo'n 300.000 van in Canada. Hoewel beren tot de carnivoren (vleeseters) behoren, eten ze nauwelijks vlees. Het overgrote deel van hun voedsel bestaat uit grassen, planten en bessen. En aangezien vegetatie nu eenmaal veel minder energie oplevert dan vlees of vis, zijn ze altijd op zoek naar voedsel. Omdat beren een winterslaap houden moeten ze voldoende reserves opslaan om de winter slapend door te komen (op 1 dag tijdens de winterslaap verbranden ze wel 4000 calorieen). En om deze reden zijn ze altijd op zoek naar calorierijk voedsel. Als een beer lucht krijgt van menselijk afval, barbecues of een opslaglocatie van eten, zal z'n behoefte aan calorieën z'n angst voor mensen overtreffen. Ze kunnen gewoonweg niet weglopen van een plek waarvan hun neus zegt dat daar gemakkelijk veel calorieën te vinden zijn. Bovenaan hun verlanglijstje staat dan ook vlees, waarbij ze afhankelijk zijn van toevallige ontmoetingen: geboortes van jonge dieren als herten, elks of kariboes. Ook struinen ze in de vroege lente locaties af waar in de winter vaak lawines voorkomen, daar kunnen namelijk omgekomen 'mountain goats'of 'bighorn sheep' liggen.

Als we verder rijden zien we ook nog een vos langs de kant van de weg door de velden lopen. We zijn in staat om deze mooi op de film te zetten. In Smithers vinden we een fantastische camping, direct gelegen aan het water van de Bulkley River (een zijrivier van de Skeena River) en verder volledig omgeven door bos. Er zijn helemaal geen voorzieningen, op een eenvoudig houten dames- en herentoilet. Een ouderwetse poepdoos. Er is verder geen toezicht op de camping en de beheerder, die in de buurt woont komt 's avonds langs de nieuwe gasten gelopen om zijn kampgeld te innen. In Smithers town hebben we even een bookstore opgezocht waar je gratis mocht internetten. ’s Avonds kijken we nog even of we het noorderlicht (Aurora of Northern Light) kunnen waarnemen. In dit gebied kan je het net nog zien. Het is een prachtig licht in de hogere atmosfeer, dat voortdurend beweegt en draait. Helaas is er vanavond niets van te zien….