Van Kootenay NP naar Banff

Maandag 1 oktober 2007

We staan redelijk op tijd op, ontbijten stevig (we hebben constant gigantische honger, zal wel komen door al het blikvoer dat we hier eten…). We vertrekken en laten met weemoed in het hart deze mooie camping achter. Een camping waar je s’ochtends hertjes tegenkomt op weg naar het toilet! Het ligt eigenlijk in een groot dal, volledig windstil en met uitzicht (naar boven) op hoodoos. Tijdens het tanken zien we ineens een Big Horn(y) Sheep rondlopen. Totaal niet bang, hij loopt gewoon tussen de auto’s door. Rare beesten….
We rijden naar de Paint Pots, een voor Indianen heilige plaats (in het verleden). De kleurstoffen in de poelen zijn gebruikt om hun lichamen te beschilderen.
Het zijn koude, ijzerrijke bronnen die opborrelen tot kleine poelen. Begin 20e eeuw was de start van het commercieel ontginnen van de aarde om er kleurstoffen aan te onttrekken. Er staat nog wat oud mijngereedschap, verspreid over het terrein.
We rijden door. Marble Canyon is helaas gesloten vanwege een bosbrand in 2003 waardoor alle paden vernietigd zijn. We zien ineens een grijze wolf lopen. Hij kijkt ons strak aan. We stoppen de RV maar kunnen hem helaas niet fotograferen of filmen. We komen uit bij Johnstone Canyon. Een hike van 2.7 km (enkele reis) gaat dwars door de spectaculaire kloof waarbij je constant honderden meters diep naar beneden kunt kijken. Je kunt de watervallen volgen tot helemaal bovenin waar je bij een soort ‘weeping wall’ uitkomt. Een gepolijste muur waar vele stroompjes water naar beneden komen. Af en toe schijnt de zon en dan ineens zitten we weer in een sneeuwbui. Je moet hier op allerlei weertypes berekend zijn….
We rijden door tot aan Banff , waar je in de zomer (juli en augustus) moet zorgen dat je voor 14 uur binnen bent, anders heb je geen plaats meer.. . We krijgen een plekje op een soort parkeerplaats. Wel met uitzicht op prachtige bergtoppen. Het is bere(n)koud hier dus we moeten opwarmen. Gelukkig hebben we een fles whisky gekocht waar dat erg goed mee lukt!
We vinden een smal bospaadje naar beneden, naar het dorp. In een voortuin zien we ineens een groot hert aan de heg eten. Totaal niet bang, volgens de buurvrouw zit hij hier dagelijks. Raar…
We eten bij Earls. Echt een aanrader. De Marguerita’s zijn maar 4 Australische dollars op maandagavond (boffen wij even..). We eten iets Indiaas (Kip Corma?), erg lekker en leuke, humoristische bediening. We drinken een grote bak koffie bij Starbucks. Het bospad terug is pikkedonker. Gelukkig hebben we 2 zaklampjes bij ons..