Kayser gebergte en weer terug in Eindhoven

We zijn maandag 24 april (op Michelle's verjaardag) met een heel klein vliegtuigje naar het Kayser gebergte gevlogen. Er konden maar 4 mensen plaatsnemen; wij, Suzette en haar vriend Vincent + de piloot. Omdat we tesamen inlusief de proviand over het max laadgewicht van het vliegtuigje zaten kon onze kok Sjavit helaas niet meer mee. Maar gelukkig is er ter plekke ook nog een kok! De geweldige Alma.
De vlucht was erg indrukwekkend; onder je zie je alleen maar regenwoud en verder niets. Het ziet eruit als broccoli vanuit de lucht. De piloot ging op een gegeven moment gewoon de krant zitten lezen... Blijkbaar vliegen ze in zo'n klein vliegtuigje ook gewoon op de automatische piloot! Na anderhalf uur vliegen zagen we de airstrip liggen. Gewoon een stuk vrijgemaakt oerwoud, een soort langgerekt grasveld. Er stond een huis op palen; ons resort. Echt geweldig! Verder in de omgeving helemaal geen bewoners, alleen maar duizenden vierkante kilometers maagdelijk regenwoud.

Onze kokkin Alma was er al. Ze heeft werkelijk heerlijke maaltijden voor ons bereid! En al die verhalen van haar over die krankzinnige toeristen die er kwamen. Met 'stokjes' (zo noemde zij het); wandelstokken dus, waarmee ze wilden gaan lopen. Ging dus niet, je moet je constant vastklampen aan allerlei lianen om je staande te houden... Hilarisch gewoon! En van die mensen die perse Franse stokbroodjes wilden als ontbijt en eisten dat ze per vliegtuig gebracht werden. Dat hebben ze gedaan, zonder ervoor te landen (dat ging niet vanwege de drassigheid van de airstrip). Ze hebben ze als een soort voedselpakketten uit het vliegtuit gedropt!

Er waren nog 2 pikzwarte mannen aanwezig; meneer Winter en Djobo. Erg grappig die typisch Nederlandse namen, dat stamt blijkbaar nog uit de slaventijd toen de slaven de naam kregen van de plantage-eigenaar). Het zijn zeer deskundige gidsen.

Ronald Naar is hier vorig jaar september ook geweest tijdens zijn expeditie naar het Duivelsei (een steen op een hoge steile, granieten richel). Hij heeft zijn verhaal in het gastenboek geschreven. "Dank aan Winter voor het slagen van de expeditie."

We hebben een paar tochten per korjaal (smalle boot gemaakt van een dikke boomstam met buitenboordmotor) gemaakt en allerlei wild gezien waaronder een luiaard en een Harpij arend (heel erg zeldzaam!). Verder veel ijsvogels, ibissen, etc. etc. En we hebben een wandeltocht gemaakt door het oerwoud waarbij het helaas gigantisch begon te regenen.

Je kon zwemmen in de Zuidrivier (je moest wel enorm oppassen niet meegezogen te worden door de stroomversnellingen en het water was ijskoud, en uitkijken dat je niet gepakt werd door de alom aanwezige piranha's, maar toch heerlijk!).
Je kon uren op de houten veranda zitten en naar troepen ara's kijken die de airstrip overstaken. En lekker naar de geluiden luisteren die uit het oerwoud kwamen. Af en toe kwam er een enorm lawaai vanuit het regenwoud van troepen rode brulapen (zie foto). Het is alsof je een wild dier (leeuw of tijger) hoort, heel angstaanjagend soms. Verder was er een pad die het geluid van een hond maakte. Keihard, we dachten eerst dat het een van ons was die een geintje maakte... Het geluid van de kikkers in het begin van de avond was steeds weer oorverdovend. Levensgrote sprinkhanen vlogen ons om de oren en allerlei andere voor ons volledig onbekende insecten hadden het op ons overheerlijke bloed voorzien. De muggen bleken volledig ongevoelig te zijn voor onze enorme hoeveelheden deet (50%) waar we ons mee insmeerden.
Verder zat er een tarantula (harige vogelspin) onder ons huis op palen. Hij had een gigantische sprinkhaan gevangen en zat die met smaak op te peuzelen.... Overal krioelde het van grote hagedissen met enorme staarten, gekko's, torren, kevers en ga zo maar door.
De eerste nacht in ons slaapkamertje begon meteen met de jacht op een vleermuis die onder onze bedden fladderde. Met een gigantische klap van de bezem door Alma verdween het beestje (waarschijnlijk morsdood geslagen, snik..) naar buiten. Toen zat er een dikke muis op onze kamer. Die hebben we van een wisse dood door Alma kunnen redden. Voordat we onder de klamboe konden kruipen stortte ook eerst nog een van onze bedden met een geweldige klap in elkaar. Alom hilariteit dus. Maar je slaapt wel heerlijk midden in de jungle. Alleen maar geluiden van het bos. Heel even dachten we weer knetterende brommertjes te horen, maar dat bleek gelukkig weer een van de ontelbare bosbewoners te zijn...

In mei 1960 is er op nog een vliegtuigje verongelukt in Kayser. De piloot van een Twin Beechcraft was na het opstijgen blijkbaar vergeten de gasoline toevoer te regelen, waardoor de 2 motoren afsloegen. Het landingsgestel was reeds opgetrokken. De enige mogelijkheid was toen een buiklanding op of nabij de airstrip. Het toestel raakte hierbij zwaar beschadigd. De piloot en de co piloot raakten zwaar gewond. Het toestel ligt er nog steeds op de plek waar het neerkwam.

Na 4 dagen relaxen in onbewoond en ongerept regenwoud werden we om 15 uur (dat wordt dan in Suriname 16 uur..) weer opgepikt door een klein vliegtuigje. Op verzoek vloog de piloot ons nog even langs het Duivelsei; een gigantisch ronde steen op de rand van een hoge, granieten richel. Hier ging Ronald Naar's expeditie naartoe. We hoorden wel dat hij de gidsen niet veel te eten heeft gegund. Ze kwamen erg vermagerd weer terug terwijl ze er zelf goed doorvoed bij liepen.. De tafelberg zijn we ook nog gepasseerd.

Na terugkomst in Paramaribo hoorden we dat het erg slecht ging met Huub's moeder en zijn we snel een vervroegde terugreis naar Nederland gaan regelen via de ANWB (dank aan Esther en Bram van de ANWB alarmcentrale). Zij kregen echter niet meer voor elkaar dan ons op de wachtlijst te zetten voor de SLM-vlucht van de volgende avond (vrijdag). Ze gaven ons weinig kans mee te kunnen vliegen. Ten einde raad hebben we Stefan van Blue Frog Travel om raad gevraagd. Na een telefoontje had hij het al voor ons geregeld via een kennis van hem die hoofd reserveringen op Zanderij is.
De ANWB heeft er vervolgens voor gezorgd dat we tickets geprint kregen, die we moesten ophalen op het kantoor van Suriname Airways (een half uurtje lopen). Na een snelle duik in het zwembad van het Krasnapolsky hotel (het was niet te harden van de hitte, 37 graden Celcius..) hebben we ze opgepikt en hebben we nog even wat typisch Surinaamse lekkernijen gekocht op de markt die je geproefd MOET hebben! Zuurzaksap en schaafijs en heerlijke cassave en bananen chips, werkelijk niet te versmaden!
Na afscheid te hebben genomen van Armand (die ook heel veel moeite voor ons heeft gedaan om ons op een vlucht te krijgen) en van Suzette en Vincent die nog even langskwamen in Albergo Alberga, bracht de broer van Stefan ons met zijn busje naar vliegveld Zanderij. Onderweg liet hij ons het verlaten treinstation van Onverwacht nog even zien. Met de roestende locomoieven en treinwagons lijkt het een decor van een cowboyfilm te vormen. De spoorlijn werd aangelegd door voormalige plantage-arbeiders in de tijd van de goudkoorts. Tor 1920 is het lijntje druk gebruikt door de gouddelvers maar in de zestiger jaren verdween een groot gedeelte van het traject naar de bodem van het brokopondo stuwmeer. In 1985 hield het lijntje definitef op te bestaan.
We zaten ruim in de tijd en konden nog even een laatste djogo drinken op het terras op vliegveld Zanderij. Dokter Jan, die we eerder op oversteek van de Suriname rivier ontmoet hadden, was er ook met zijn vrouw. Het inchecken kostte erg veel tijd aangezien dit typische 'bolletjesvluchten' zijn. Het vliegtuig vertrok een uur te laat en binnenin stonden de airco's voluit ijskoude lucht te blazen. We moesten ons in dekens wikkelen om een beetje warm te blijven.
Naast ons zat een Surinaamse jongen heel druk te praten en zenuwachtig te doen. Hij werd er dus ook uitgepikt bij de controle op Schiphol...

Om 10 uur kwamen we aan in een ijskoud NL en pas om 14 uur waren we terug in Eindhoven van waaruit we meteen zijn doorgereden naar Roermond. Hier troffen we Huub's moeder gelukkig nog in levende lijve aan. Toen ze even bijkwam uit haar diepe slaap heeft ze ons gelukkig herkend en hebben we afscheid van haar kunnen nemen.

Update 30 april 23:30 uur. Zijn vanavond weer in het hospice geweest in Roermond en het ging heel erg slecht met moeder. Morgen vroeg meteen er weer naar toe.....

Update 2 mei 15:00. Ben afgelopen nacht (maandag) de hele nacht samen met mijn jongste zusje Wies blijven waken bij mijn moeder. Ze gaat heel erg hard achteruit. Maar haar hart is berensterk.....

Update 3 mei 19:00. Gisteren, 2 mei 2006 om omstreeks 17:30 is moeder vredig ingeslapen.