alternatief van de kanotocht

Wat een toestanden hier in Suriname. De geplande try-out van de wilde kust Matapica zee kanotocht is niet door gegaan omdat een en ander in Suriname toch wel heeeeeeeeeeeeel erg lastig te organiseren valt. Suzette heeft erg veel moeite gedaan om ons een aantrekkelijk alternatief te bieden en we moeten zeggen dat haar dat bijzonder goed gelukt is. Voordat we dinsdag vertrokken met Blue Frog, hebben we Fort Zeelandia nog even bezocht, dat nu wel open was. Bijzonder indrukwekkend, ondanks het huiveringwekkende verleden (de decembermoorden hebben hier plaatsgevonden en er zijn heel wat slaven gemarteld en vermoord). De officiershuisjes er rond omheen zijn volledig in 18e eeuwse stijl (ook het interieur) gerestaureerd.
Daarna zijn we eerst met een minibusje van reisburootje Blue Frog naar een bosneger dorp geweest, genaamd Santigron. Het ligt op een uurtje rijden van Paramaribo het binnenland in. Het is alsof je in Afrika in een negerdorp komt, en in feite is het dat ook. Het zijn dus de afstammelingen van de gevluchte slaven, de Marrons geheten, die zich in de slaventijd in het oerwoud gevestigd hebben. Ze hebben al hun Afrikaaanse gebruiken meegenomen en voor een heel groot gedeelte in stand gehouden tot op de dag van vandaag. Vrouwen met ontbloot bovenlichaam en piemelnaakte kinderen zijn er heel normaal. Uiteraard (en ook zeer begrijpelijk) mag je er dus niet fotograferen. We hadden een lokale gids die ons in het dorp heeft rondgeleid en alles heeft verteld over de vreemde gebruiken en geestaanbiddingen en zo. De toegangspoort tot het dorp, bestaande uit een dwarslatje over de weg, is maar een metertje of anderhalf hoog en is bedoeld om de geesten buiten het dorp te houden. De bosnegers (of eigenlijk moeten we ze tegenwoordig boslandcreolen noemen...) geloven namelijk heilig dat boze geesten (winti) zich niet kunnen bukken en daarom dus het dorp niet binnen kunnen komen.
Ongestelde vrouwen moeten apart in een huisje verblijven afgescheiden van de rest van de bewoners. En zo stikt het van de bijgelovige zaken. Je moet daar maar een proberen serieus bij te blijven :-)
's Middags zijn we met de boot naar plantage Frederiksdorp gegaan, waar we overnacht hebben. De plantage is helemaal opgeknapt door een Nederlander (de Heer Hagemeijer en zijn Surinaamse vrouw en zoon Anton die de boot over de Commewijne voer) en de oude plantage gebouwen zijn weer in oude staat gebracht. We hebben daar in een ongelofelijk mooi parkachtig landschap een heerlijk relaxte namiddag doorgebracht. De kolibries vlogen door de tuin en verder zaten er zeker 80 verschillende vogelsoorten in de tuin (gespot door een echte vogelaar...). Wel lek gestoken door enorme hordes muggen. 's Avonds stikte het op het terras van enorme grote kikkers (foto's komen volgende keer).
Volgende ochtend, woensdag ondertussen, anderhalf later dan afgesproken opgepikt door een bootje dat ons (Michelle en ik, Suzette en haar vriend, en nog 2 andere gasten) via de Commewijne rivier, het Matapica kanaal naar de Atlantische kust bracht. Daar zijn we na een paar uur varen aan land gegaan om onze kampeerplaats in orde te maken op het strand. De landig op de kust was wel spektakulair. Want omdat we te laat vertrokken waren, was het geen vloed meer en moesten we dus met alle bagage tot aan de knieen door de modden ploeteren om op het droge te komen. Slippers verdwenen spoorloos in de modder.
De rest van de middag hebben we doorgebracht op de kampeerplaats. Helaas ging het meegenomen aggregaat stuk en moesten we in het donker de tenten nog opzetten. Dat was even een probleem, omdat de grote tent voor het eerst opgezet ging worden.
Na het eten zijn we naar het strand gelopen waar de reuze schilpadden aan land komen om hun eieren te leggen. Hier was het ons eigenlijk allemaal om te doen. In het pikdonker zijn we op het strand aangekomen waar we absoluut geen zaklampen mochten gebruiken. Onze gidsen zagen in het pikdonker erg goed waar er ergens schilpadden waren. Een enorme soepschilpad (1,5 meter lang) had een enorme kuil gegraven en was net bezig eieren te leggen. We hebben met de neus er op gezeten en konden het eieren leggen erg goed van nabij volgen. Na het leggen begon het moeizame werk voor de schilpad om de kuil weer dicht te gooien. We stonden allemaal op het punt haar een handje te helpen. De tranen stroomden letterlijk uit haar ogen van de inspanning en ze viel af en toe bijna in slaap van uitputting. Toen het gat dicht was (een gat van zeker een meter diep en 3 meter doorsnee) vertrok ze als een speer terug naar zee.
We hebben ook een leatherback bezig gezien die net haar legkuil aan het graven was. De hopen zand werden gewoon over ons heen gegooid. De schilpadden laten zich door vrijwel niets weerhouden als ze het strand op komen.l Zelfs dwars door tenten heen en door kampvuurtjes als het zo uitkomt.
We hebben in het duister aantalen schilpadden terug zien lopen naar de zee. Al met al een belevenis die we nooit meer zullen vergeten. Toen we uiteindelijk terugwaren in ons kamp was het 1 uur 's nachts. Toen gingen onze gidsen nog uitgebreid voor ons koken op een kampvuurtje in het aarde donker. We hebben niet zo heel best geslapen op de harde grond en ook niet al te lang want om 8 uur 's morgens kwam de vloed alweer op en moesten we de boot weer inladen om te vertrekken. Deze keer hoefden we dus gelukkig niet door de modder te baggeren.
Op de terugweg hebben we rode ibissen gespot en uiteraard ontelbare rode krabben, waardoor de ibissen hub rode kleur krijgen als ze deze eten, rode brulapen, allerlei kustvogels en rare visjes die over het water scheren, een soort meerval met oogjes op stokjes. Hele scholen scheerden over het wateroppelvlak. En ja, ook dolfijnen gezien in de monding van de Suriname rivier.
Nu weer in Paramaribo in ons vertrouwde hotelletje, Albergo Alberga (De film WanPipel van Pim de la Parra is hier opgenomen). Het is iedere keer weer een beetje een gevoel van thuiskomen. Na een broodnodige douche meteen aan de Djogo (is literfles Parbo bier) gegaan.
Morgen (vrijdag) vertrekken we voor drie dagen op de fiets naar plantage Waterland. Dus zondag meer hierover (met foto's).

O ja, bijna vergeten. Maandag hebben we fietsen gehuurd en in het Commewijne gebied rondgefietst en een aantal plantages bezocht. Het was een bloedhete dag dus we zijn straal verbrand. Liters vocht verloren en dat is nauwelijks met Djogo's aan te vullen.....
De plantage zijn allemaal redelijk vervallen en overwoekerd. Zoals op de eerste door ons bezochte plantage, Peperpot. De weg naar Peperpot loopt door het woongebied van Javaanse en Hindoestaanse boeren. Het was een koffie en cacaom plantage die in handen is van de overheid. De Javaanse bewoners wonen achter de vervallen bedrijfsgebouwen van de plantage. Op het plantageterrein bevinden zich nog enkele slavenwoningen. Van de vervallen bedrijfsgebouwen kun je wel iets moois maken als je maar geld hebt of subsidie uit NL kunt krijgen. Goed voorbeeld van hoe een plantage weer in oude glorie hersteld kan worden is Frederiksdorp waar we geslapen hebben. De eigenaar is er wel grijs door geworden van alle tegenwerking van de Surinaamse overheid, luiheid van de Surinamers, burocratie etc etc... Dus wij denken nog heel even na voor we ons ook in zo'n avontuur storten. We hebben ook fort Nieuw Amsterdam bezocht aan de monding van de Suriname en de Commewijnerivier. Het is nu een openlucht museum, met de meer openlucht dan museum..... Er ligt ook nog een gestrand lichtschip. Toen met een klein bootje de Surinamerivier overgestoken naar Leonsberg en door de bloedhitte terug naar Paramaribo gefietst. Op de heenweg hebben we met de fiets de steile brug over de Suriname rivier in Paramaribo genomen naar Meerzorg. Enigszins illegale aktie, maar zolang er geen politie in de buurt is, is er niets aan de hand...

Het blijft vreemd om in Zuid Amerika te zijn waar alles gewoon Nederlands is, tot de bruine boterhammen toe, Euro Shopper artikelen (bijv. spekulaas) in de winkels etc etc. Blijft wennen....