Kayser gebergte en weer terug in Eindhoven

We zijn maandag 24 april (op Michelle's verjaardag) met een heel klein vliegtuigje naar het Kayser gebergte gevlogen. Er konden maar 4 mensen plaatsnemen; wij, Suzette en haar vriend Vincent + de piloot. Omdat we tesamen inlusief de proviand over het max laadgewicht van het vliegtuigje zaten kon onze kok Sjavit helaas niet meer mee. Maar gelukkig is er ter plekke ook nog een kok! De geweldige Alma.
De vlucht was erg indrukwekkend; onder je zie je alleen maar regenwoud en verder niets. Het ziet eruit als broccoli vanuit de lucht. De piloot ging op een gegeven moment gewoon de krant zitten lezen... Blijkbaar vliegen ze in zo'n klein vliegtuigje ook gewoon op de automatische piloot! Na anderhalf uur vliegen zagen we de airstrip liggen. Gewoon een stuk vrijgemaakt oerwoud, een soort langgerekt grasveld. Er stond een huis op palen; ons resort. Echt geweldig! Verder in de omgeving helemaal geen bewoners, alleen maar duizenden vierkante kilometers maagdelijk regenwoud.

Onze kokkin Alma was er al. Ze heeft werkelijk heerlijke maaltijden voor ons bereid! En al die verhalen van haar over die krankzinnige toeristen die er kwamen. Met 'stokjes' (zo noemde zij het); wandelstokken dus, waarmee ze wilden gaan lopen. Ging dus niet, je moet je constant vastklampen aan allerlei lianen om je staande te houden... Hilarisch gewoon! En van die mensen die perse Franse stokbroodjes wilden als ontbijt en eisten dat ze per vliegtuig gebracht werden. Dat hebben ze gedaan, zonder ervoor te landen (dat ging niet vanwege de drassigheid van de airstrip). Ze hebben ze als een soort voedselpakketten uit het vliegtuit gedropt!

Er waren nog 2 pikzwarte mannen aanwezig; meneer Winter en Djobo. Erg grappig die typisch Nederlandse namen, dat stamt blijkbaar nog uit de slaventijd toen de slaven de naam kregen van de plantage-eigenaar). Het zijn zeer deskundige gidsen.

Ronald Naar is hier vorig jaar september ook geweest tijdens zijn expeditie naar het Duivelsei (een steen op een hoge steile, granieten richel). Hij heeft zijn verhaal in het gastenboek geschreven. "Dank aan Winter voor het slagen van de expeditie."

We hebben een paar tochten per korjaal (smalle boot gemaakt van een dikke boomstam met buitenboordmotor) gemaakt en allerlei wild gezien waaronder een luiaard en een Harpij arend (heel erg zeldzaam!). Verder veel ijsvogels, ibissen, etc. etc. En we hebben een wandeltocht gemaakt door het oerwoud waarbij het helaas gigantisch begon te regenen.

Je kon zwemmen in de Zuidrivier (je moest wel enorm oppassen niet meegezogen te worden door de stroomversnellingen en het water was ijskoud, en uitkijken dat je niet gepakt werd door de alom aanwezige piranha's, maar toch heerlijk!).
Je kon uren op de houten veranda zitten en naar troepen ara's kijken die de airstrip overstaken. En lekker naar de geluiden luisteren die uit het oerwoud kwamen. Af en toe kwam er een enorm lawaai vanuit het regenwoud van troepen rode brulapen (zie foto). Het is alsof je een wild dier (leeuw of tijger) hoort, heel angstaanjagend soms. Verder was er een pad die het geluid van een hond maakte. Keihard, we dachten eerst dat het een van ons was die een geintje maakte... Het geluid van de kikkers in het begin van de avond was steeds weer oorverdovend. Levensgrote sprinkhanen vlogen ons om de oren en allerlei andere voor ons volledig onbekende insecten hadden het op ons overheerlijke bloed voorzien. De muggen bleken volledig ongevoelig te zijn voor onze enorme hoeveelheden deet (50%) waar we ons mee insmeerden.
Verder zat er een tarantula (harige vogelspin) onder ons huis op palen. Hij had een gigantische sprinkhaan gevangen en zat die met smaak op te peuzelen.... Overal krioelde het van grote hagedissen met enorme staarten, gekko's, torren, kevers en ga zo maar door.
De eerste nacht in ons slaapkamertje begon meteen met de jacht op een vleermuis die onder onze bedden fladderde. Met een gigantische klap van de bezem door Alma verdween het beestje (waarschijnlijk morsdood geslagen, snik..) naar buiten. Toen zat er een dikke muis op onze kamer. Die hebben we van een wisse dood door Alma kunnen redden. Voordat we onder de klamboe konden kruipen stortte ook eerst nog een van onze bedden met een geweldige klap in elkaar. Alom hilariteit dus. Maar je slaapt wel heerlijk midden in de jungle. Alleen maar geluiden van het bos. Heel even dachten we weer knetterende brommertjes te horen, maar dat bleek gelukkig weer een van de ontelbare bosbewoners te zijn...

In mei 1960 is er op nog een vliegtuigje verongelukt in Kayser. De piloot van een Twin Beechcraft was na het opstijgen blijkbaar vergeten de gasoline toevoer te regelen, waardoor de 2 motoren afsloegen. Het landingsgestel was reeds opgetrokken. De enige mogelijkheid was toen een buiklanding op of nabij de airstrip. Het toestel raakte hierbij zwaar beschadigd. De piloot en de co piloot raakten zwaar gewond. Het toestel ligt er nog steeds op de plek waar het neerkwam.

Na 4 dagen relaxen in onbewoond en ongerept regenwoud werden we om 15 uur (dat wordt dan in Suriname 16 uur..) weer opgepikt door een klein vliegtuigje. Op verzoek vloog de piloot ons nog even langs het Duivelsei; een gigantisch ronde steen op de rand van een hoge, granieten richel. Hier ging Ronald Naar's expeditie naartoe. We hoorden wel dat hij de gidsen niet veel te eten heeft gegund. Ze kwamen erg vermagerd weer terug terwijl ze er zelf goed doorvoed bij liepen.. De tafelberg zijn we ook nog gepasseerd.

Na terugkomst in Paramaribo hoorden we dat het erg slecht ging met Huub's moeder en zijn we snel een vervroegde terugreis naar Nederland gaan regelen via de ANWB (dank aan Esther en Bram van de ANWB alarmcentrale). Zij kregen echter niet meer voor elkaar dan ons op de wachtlijst te zetten voor de SLM-vlucht van de volgende avond (vrijdag). Ze gaven ons weinig kans mee te kunnen vliegen. Ten einde raad hebben we Stefan van Blue Frog Travel om raad gevraagd. Na een telefoontje had hij het al voor ons geregeld via een kennis van hem die hoofd reserveringen op Zanderij is.
De ANWB heeft er vervolgens voor gezorgd dat we tickets geprint kregen, die we moesten ophalen op het kantoor van Suriname Airways (een half uurtje lopen). Na een snelle duik in het zwembad van het Krasnapolsky hotel (het was niet te harden van de hitte, 37 graden Celcius..) hebben we ze opgepikt en hebben we nog even wat typisch Surinaamse lekkernijen gekocht op de markt die je geproefd MOET hebben! Zuurzaksap en schaafijs en heerlijke cassave en bananen chips, werkelijk niet te versmaden!
Na afscheid te hebben genomen van Armand (die ook heel veel moeite voor ons heeft gedaan om ons op een vlucht te krijgen) en van Suzette en Vincent die nog even langskwamen in Albergo Alberga, bracht de broer van Stefan ons met zijn busje naar vliegveld Zanderij. Onderweg liet hij ons het verlaten treinstation van Onverwacht nog even zien. Met de roestende locomoieven en treinwagons lijkt het een decor van een cowboyfilm te vormen. De spoorlijn werd aangelegd door voormalige plantage-arbeiders in de tijd van de goudkoorts. Tor 1920 is het lijntje druk gebruikt door de gouddelvers maar in de zestiger jaren verdween een groot gedeelte van het traject naar de bodem van het brokopondo stuwmeer. In 1985 hield het lijntje definitef op te bestaan.
We zaten ruim in de tijd en konden nog even een laatste djogo drinken op het terras op vliegveld Zanderij. Dokter Jan, die we eerder op oversteek van de Suriname rivier ontmoet hadden, was er ook met zijn vrouw. Het inchecken kostte erg veel tijd aangezien dit typische 'bolletjesvluchten' zijn. Het vliegtuig vertrok een uur te laat en binnenin stonden de airco's voluit ijskoude lucht te blazen. We moesten ons in dekens wikkelen om een beetje warm te blijven.
Naast ons zat een Surinaamse jongen heel druk te praten en zenuwachtig te doen. Hij werd er dus ook uitgepikt bij de controle op Schiphol...

Om 10 uur kwamen we aan in een ijskoud NL en pas om 14 uur waren we terug in Eindhoven van waaruit we meteen zijn doorgereden naar Roermond. Hier troffen we Huub's moeder gelukkig nog in levende lijve aan. Toen ze even bijkwam uit haar diepe slaap heeft ze ons gelukkig herkend en hebben we afscheid van haar kunnen nemen.

Update 30 april 23:30 uur. Zijn vanavond weer in het hospice geweest in Roermond en het ging heel erg slecht met moeder. Morgen vroeg meteen er weer naar toe.....

Update 2 mei 15:00. Ben afgelopen nacht (maandag) de hele nacht samen met mijn jongste zusje Wies blijven waken bij mijn moeder. Ze gaat heel erg hard achteruit. Maar haar hart is berensterk.....

Update 3 mei 19:00. Gisteren, 2 mei 2006 om omstreeks 17:30 is moeder vredig ingeslapen.

droevig bericht

hallo lieve mensen

vanavond (donderdag) zijn we terug gekomen van 4 dagen in het Kayser gebied. Ongelofelijke mooie belevenis was dat, maar we berichten daar later wel uitgebreider over, want het eerste dat we te horen kregen toen we in Paramaribo terug kwamen was dat Huub's moeder op sterven ligt en dat onze terugkomst naar Nl zeer dringend gewenst is. We zijn dus nu druk doende via de ANWB alarm centrale om een eerdere terugvlucht naar NL te regelen. De eerste optie was om via Curacao terug te komen, maar dat is helaas niet gelukt. Ook de vluchten via Brits en Frans Guyana en via Trinidad zijn niet gelukt. Onze enige hoop is dat we morgen met een SLM vlucht terug kunnen. De ANWB zal proberen ons als eerste met de hoogste prio op de wachtlijst te krijgen. Dan zijn we in ieder geval een dag eerder thuis dan gepland. En we hopen dan uiteraard Huub's moeder nog levend te mogen ontmoeten. Afscheid nemen is wel heel erg belangrijk!!!!!!!!!

Later vanuit NL meer details over onze onvergetelijke reis in het diepe binnenland van Suriname.

veel groeten en liefs van Michelle en Huub vanuit Paramaribo. Suriname heeft wel ons hart gestolen!!!!!!

Waterland eco resort

We zijn net weer teruggefietst vanuit Waterland, waar we 3 dagen verbleven hebben, naar Paramaribo. Het waren 3 geweldige dagen! De tocht er naartoe was wel zwaar, zo'n 30 km door de tropische, vochtige hitte. Gelukkig troffen we veel, voornamelijk Chinese, supermarktjes en kroegjes aan onderweg waar we het verloren vocht (liters..) weer konden aanvullen met een Djogo (groot bier) of iets fris. Op de voormalige plantage Waterland, die nu is omgebouwd (ze zijn nog bezig) tot eco-resort, hadden we een eigen houten huisje met veranda. Heerlijk relaxed allemaal, we hebben heel wat uurtjes in de hangmat op de veranda doorgebracht met een biertje of een rum-cola. Onze 'tuin' bevatte kolibri's, parkieten, kleine duifjes en tientallen vogelsoorten waarvan we de naam niet weten. De Grietjebie-vogel (waarvan het nog steeds erg leuk is het geluid dat hij voortbrengt de heeele dag na te doen...) vloog er ook regelmatig rond. En, het mooiste van alles was dat er een luiaard in de boom voor ons huisje zat! Zoiets geloof je toch gewoon niet! Op een gegeven moment zagen we hem beneden tegen een boomstam aan staan (en dat terwijl ze eigenlijk nooit uit een boom komen!). Heel langzaam en totaal niet bang klom hij weer naar boven. Je kon hem zelfs aanraken! Erg indrukwekkend allemaal.
Verder was er een strandje met ligstoelen, direct aan de Suriname rivier. Hier kon je heerljik zwemmen, als je tenminste geen open wonden had, want er zaten piranja's...
Een Surinaamse familie streek er neer net toen wij er al een paar uurtjes aan het verpozen waren. Een man die last had van afasie (dit zegt Kim waarschijnlijk meer dan ons...) en in Almere woont was niet meer bij ons weg te slaan. Het was erg moeilijk communiceren met hem. Later bleek dat hij een hersenbloeding had gehad en een gedeelte van zijn hersenen (het spraakcentrum?) niet meer goed functioneert.
Het ontbijt werd om 8 uur s'morgens bezorgd (heel luxe!) en bestond uit de meest vreemde dingen; broodjes met lever en dan weer met vis met rauwe uitjes. Maar goed, als je honger hebt gaat dat er best in! Ook het avondeten kon je laten bezorgen en daar hebben we dan ook flink gebruik van gemaakt. In dit gebied overheerst voornamelijk de Javaanse keuken en we hebben de heerlijkste dingen gegeten.
We zijn nog een dagje naar Domburg gefietst, zo'n 6 km verderop gelegen. Hier is een leuke Javaanse markt waar je de heerlijkste hapjes, drankjes en allerlei fruit kunt kopen. Je waant je hier echt in Indonesie!
De fietstocht terug was minder zwaar dan de heenweg. Er is zoveel te zien! Overal hangen bijvoorbeeld piepkleine vogelkooitjes met daarin kleine zangvogeltjes (kwa-kwa's) die ze in het wild gevangen hebben m.b.v. een lijmstok. Het houden van deze vogeltjes is de nationale sport, ze doen er zangwedstrijden mee. Op zondahochtens is het altijd een drukte van belang op het Onafhankelijksplein waar iedereen met zijn kooitje komt. Als het regent zal een Surinamer eerst zijn vogeltje beschermen en dan pas zijn vrouw, dit geeft wel aan hoe belangrijk zo'n beestje is! Wij vonden het wel wat zielig, die beestjes in zo'n klein kooitje, maar ja, wat moet je doen...
Verder zijn alle reclame's met de hand geschilderd op de meestal houten gebouwen zelf. Er zijn al hierin gespecialiseerde schilderbedrijven ontstaan hiervoor!
De Surinamers blijven maar vriendelijk en beleefd, hier kunnen wij nog een puntje aan zuigen! Iedereen groet je netjes als je voorbij komt met je fiets.
In Paramaribo zijn we nog even naar de Cultuurtuin gefietst (waar een paar dagen terug een 'sekswerker' is vermoord, geen plek dus om s'avonds rond te hangen..). Hier is ook de dierentuin. Na enig twijfelen (we zagen alweer wegkwijende dieren in veel te kleine kooitjes voor ons..) zijn we er toch maar naar binnen gegaan. En we moeten zeggen dat het meeviel! De KLM sponsort tegenwoordig deze dierentuin en dat is ook wel te zien. Tot onze stomme verbazing merkten we, terwijl we bij apen in een kooi aan het kijken waren, een hele troep Squirl monkeys ('Mr. Nilsson van Pippi Langkous') op in de bomen achter de kooi. We konden heel dichtbij komen en foto's en films van ze maken. Heel erg leuk, veel mooier dan gekooide apen...
We zitten nu weer in ons heerlijke pensionnetje Albergo Albergo en hebben gelukkig een kamer met klamboe. Michelle is namelijk volledig lekgeprikt en maakt geschrokken reakties bij iedereen los met benen die vollegig roodgespikkeld zijn van de bulten. En Huub's bloed is blijkbaar niet lekker genoeg want hem pakken ze niet! Onuitstaanbaar maar waar...
Armand, de uitermate vriendelijke beheerder van ons hotel, was zo enthousiast geworden door onze weblog dat hij er zelf ook maar meteen eentje aangemaakt heeft. Kijk hier maar.
Het is altijd net weer een beetje thuiskomen in het hotelletje in Paramaribo.
Met de moeder van Huub gaat het helaas niet zo goed. We maken ons nogal enige zorgen....
Morgen vertrekken we voor een vierdaagse tocht per klein vliegtuigje naar de binnenlandse jungle in het Kaiser gebied. Suzette en haar zeer humoristische vriend Vincent + een kok en een gids, vliegen met ons mee. We zijn erg benieuwd!
We mogen maar 5 kilo meenemen aan bagage (we gaan ook echt op de weegschaal op het vliegveldje!) en dat is echt weinig....
Tot over 4 daagjes!

alternatief van de kanotocht

Wat een toestanden hier in Suriname. De geplande try-out van de wilde kust Matapica zee kanotocht is niet door gegaan omdat een en ander in Suriname toch wel heeeeeeeeeeeeel erg lastig te organiseren valt. Suzette heeft erg veel moeite gedaan om ons een aantrekkelijk alternatief te bieden en we moeten zeggen dat haar dat bijzonder goed gelukt is. Voordat we dinsdag vertrokken met Blue Frog, hebben we Fort Zeelandia nog even bezocht, dat nu wel open was. Bijzonder indrukwekkend, ondanks het huiveringwekkende verleden (de decembermoorden hebben hier plaatsgevonden en er zijn heel wat slaven gemarteld en vermoord). De officiershuisjes er rond omheen zijn volledig in 18e eeuwse stijl (ook het interieur) gerestaureerd.
Daarna zijn we eerst met een minibusje van reisburootje Blue Frog naar een bosneger dorp geweest, genaamd Santigron. Het ligt op een uurtje rijden van Paramaribo het binnenland in. Het is alsof je in Afrika in een negerdorp komt, en in feite is het dat ook. Het zijn dus de afstammelingen van de gevluchte slaven, de Marrons geheten, die zich in de slaventijd in het oerwoud gevestigd hebben. Ze hebben al hun Afrikaaanse gebruiken meegenomen en voor een heel groot gedeelte in stand gehouden tot op de dag van vandaag. Vrouwen met ontbloot bovenlichaam en piemelnaakte kinderen zijn er heel normaal. Uiteraard (en ook zeer begrijpelijk) mag je er dus niet fotograferen. We hadden een lokale gids die ons in het dorp heeft rondgeleid en alles heeft verteld over de vreemde gebruiken en geestaanbiddingen en zo. De toegangspoort tot het dorp, bestaande uit een dwarslatje over de weg, is maar een metertje of anderhalf hoog en is bedoeld om de geesten buiten het dorp te houden. De bosnegers (of eigenlijk moeten we ze tegenwoordig boslandcreolen noemen...) geloven namelijk heilig dat boze geesten (winti) zich niet kunnen bukken en daarom dus het dorp niet binnen kunnen komen.
Ongestelde vrouwen moeten apart in een huisje verblijven afgescheiden van de rest van de bewoners. En zo stikt het van de bijgelovige zaken. Je moet daar maar een proberen serieus bij te blijven :-)
's Middags zijn we met de boot naar plantage Frederiksdorp gegaan, waar we overnacht hebben. De plantage is helemaal opgeknapt door een Nederlander (de Heer Hagemeijer en zijn Surinaamse vrouw en zoon Anton die de boot over de Commewijne voer) en de oude plantage gebouwen zijn weer in oude staat gebracht. We hebben daar in een ongelofelijk mooi parkachtig landschap een heerlijk relaxte namiddag doorgebracht. De kolibries vlogen door de tuin en verder zaten er zeker 80 verschillende vogelsoorten in de tuin (gespot door een echte vogelaar...). Wel lek gestoken door enorme hordes muggen. 's Avonds stikte het op het terras van enorme grote kikkers (foto's komen volgende keer).
Volgende ochtend, woensdag ondertussen, anderhalf later dan afgesproken opgepikt door een bootje dat ons (Michelle en ik, Suzette en haar vriend, en nog 2 andere gasten) via de Commewijne rivier, het Matapica kanaal naar de Atlantische kust bracht. Daar zijn we na een paar uur varen aan land gegaan om onze kampeerplaats in orde te maken op het strand. De landig op de kust was wel spektakulair. Want omdat we te laat vertrokken waren, was het geen vloed meer en moesten we dus met alle bagage tot aan de knieen door de modden ploeteren om op het droge te komen. Slippers verdwenen spoorloos in de modder.
De rest van de middag hebben we doorgebracht op de kampeerplaats. Helaas ging het meegenomen aggregaat stuk en moesten we in het donker de tenten nog opzetten. Dat was even een probleem, omdat de grote tent voor het eerst opgezet ging worden.
Na het eten zijn we naar het strand gelopen waar de reuze schilpadden aan land komen om hun eieren te leggen. Hier was het ons eigenlijk allemaal om te doen. In het pikdonker zijn we op het strand aangekomen waar we absoluut geen zaklampen mochten gebruiken. Onze gidsen zagen in het pikdonker erg goed waar er ergens schilpadden waren. Een enorme soepschilpad (1,5 meter lang) had een enorme kuil gegraven en was net bezig eieren te leggen. We hebben met de neus er op gezeten en konden het eieren leggen erg goed van nabij volgen. Na het leggen begon het moeizame werk voor de schilpad om de kuil weer dicht te gooien. We stonden allemaal op het punt haar een handje te helpen. De tranen stroomden letterlijk uit haar ogen van de inspanning en ze viel af en toe bijna in slaap van uitputting. Toen het gat dicht was (een gat van zeker een meter diep en 3 meter doorsnee) vertrok ze als een speer terug naar zee.
We hebben ook een leatherback bezig gezien die net haar legkuil aan het graven was. De hopen zand werden gewoon over ons heen gegooid. De schilpadden laten zich door vrijwel niets weerhouden als ze het strand op komen.l Zelfs dwars door tenten heen en door kampvuurtjes als het zo uitkomt.
We hebben in het duister aantalen schilpadden terug zien lopen naar de zee. Al met al een belevenis die we nooit meer zullen vergeten. Toen we uiteindelijk terugwaren in ons kamp was het 1 uur 's nachts. Toen gingen onze gidsen nog uitgebreid voor ons koken op een kampvuurtje in het aarde donker. We hebben niet zo heel best geslapen op de harde grond en ook niet al te lang want om 8 uur 's morgens kwam de vloed alweer op en moesten we de boot weer inladen om te vertrekken. Deze keer hoefden we dus gelukkig niet door de modder te baggeren.
Op de terugweg hebben we rode ibissen gespot en uiteraard ontelbare rode krabben, waardoor de ibissen hub rode kleur krijgen als ze deze eten, rode brulapen, allerlei kustvogels en rare visjes die over het water scheren, een soort meerval met oogjes op stokjes. Hele scholen scheerden over het wateroppelvlak. En ja, ook dolfijnen gezien in de monding van de Suriname rivier.
Nu weer in Paramaribo in ons vertrouwde hotelletje, Albergo Alberga (De film WanPipel van Pim de la Parra is hier opgenomen). Het is iedere keer weer een beetje een gevoel van thuiskomen. Na een broodnodige douche meteen aan de Djogo (is literfles Parbo bier) gegaan.
Morgen (vrijdag) vertrekken we voor drie dagen op de fiets naar plantage Waterland. Dus zondag meer hierover (met foto's).

O ja, bijna vergeten. Maandag hebben we fietsen gehuurd en in het Commewijne gebied rondgefietst en een aantal plantages bezocht. Het was een bloedhete dag dus we zijn straal verbrand. Liters vocht verloren en dat is nauwelijks met Djogo's aan te vullen.....
De plantage zijn allemaal redelijk vervallen en overwoekerd. Zoals op de eerste door ons bezochte plantage, Peperpot. De weg naar Peperpot loopt door het woongebied van Javaanse en Hindoestaanse boeren. Het was een koffie en cacaom plantage die in handen is van de overheid. De Javaanse bewoners wonen achter de vervallen bedrijfsgebouwen van de plantage. Op het plantageterrein bevinden zich nog enkele slavenwoningen. Van de vervallen bedrijfsgebouwen kun je wel iets moois maken als je maar geld hebt of subsidie uit NL kunt krijgen. Goed voorbeeld van hoe een plantage weer in oude glorie hersteld kan worden is Frederiksdorp waar we geslapen hebben. De eigenaar is er wel grijs door geworden van alle tegenwerking van de Surinaamse overheid, luiheid van de Surinamers, burocratie etc etc... Dus wij denken nog heel even na voor we ons ook in zo'n avontuur storten. We hebben ook fort Nieuw Amsterdam bezocht aan de monding van de Suriname en de Commewijnerivier. Het is nu een openlucht museum, met de meer openlucht dan museum..... Er ligt ook nog een gestrand lichtschip. Toen met een klein bootje de Surinamerivier overgestoken naar Leonsberg en door de bloedhitte terug naar Paramaribo gefietst. Op de heenweg hebben we met de fiets de steile brug over de Suriname rivier in Paramaribo genomen naar Meerzorg. Enigszins illegale aktie, maar zolang er geen politie in de buurt is, is er niets aan de hand...

Het blijft vreemd om in Zuid Amerika te zijn waar alles gewoon Nederlands is, tot de bruine boterhammen toe, Euro Shopper artikelen (bijv. spekulaas) in de winkels etc etc. Blijft wennen....

Paramaribo

Gisteren zijn we na een vlucht van 8,5 uur aangekomen in Suriname op luchthaven Zanderij. Het is wel even wennen hoe lang alles hier duurt. We hebben wel een uur in de zinderende hitte in de rij moeten staan voor de paspoortcontrole. Daarna was het nog een uurtje rijden met een minibusje naar Paramaribo. De chauffeur had blijkbaar erge honger want om de 100 meter wilde hij stoppen om iets te eten te kopen. Hij trakteerde ons standaard mee op hete worst (de vlammen sloegen uit je strot..) en allerlei drankjes. Het is alsof je in Afrika bent beland. Overal zie je negerhutjes, heel primitief, en pikzwarte Creolen die allerlei waar verkopen. Dat is tenminste als ze iets doen, in de meeste gevallen liggen ze te slapen of zitten ze doelloos voor zich uit te staren. Alle vooroordelen komen uit, oeioei....
Ons hotelletje is een koloniaal huis, geheel van hout gebouwd. Erg leuk en in een leuk straatje vlakbij het historische centrum. Een eindje lopen en je zit al bij de Suriname rivier. Een grote puinhoop; scheepswrakken (ook nog eentje uit 1940) liggen nog gewoon op de bodem, half boven het water uitstekend. Ze worden niet opgeruimd, onbegrijpelijk!
Gisteravond (zaterdag) zijn we vroeg het bed ingedoken, toch wel enigszins last van jetlag..

Vanmorgen (zondag) zijn we vroeg opgestaan en zijn we het historisch centrum ingelopen. Het Onafhankelijkheidsplein (met beeld van een zeer omvangrijke Pengel) en het presidentieel paleis. Overal kom je ministeries tegen. Voor iedere scheet hebben ze een ministerie. De meeste 'werkende' mensen zijn dan ook ambtenaar. De meesten verschijnen nooit op hun werk maar ontvangen wel salaris. Kortom; corruptie alom!
We wilden Fort Zeelandia bezoeken (waar de decembermoorden zijn gepleegd) maar hebben alleen de buitenkant kunnen zien. Alles is helaas gesloten vanwege de paasdagen.
Dus hebben we maar een kerkdienst bezocht! We kwamen langs een Luthers kerkje en werden naar binnen gelokt. Het was wel een prachtig gezicht, die kerkbankjes vol met vrouwtjes met gekke hoedjes op. De dominee die op zijn plat Surinaams aan het preken was dat iedereen maar bespaard mocht blijven van sexueel overdraagbare aandoeningen...
Op een gegeven moment hielden ze het niet meer en moest er gedanst worden. Op muziek van een quartet. Het had wel iets weg van die gospelmissen in het Mississipi gebied.
Daarna hebben we nog wat rondgelopen, de Palmentuin bezocht.
Daarna hotel Torarica bezocht waar we papegaaien hoorden schreeuwen. Helaas zagen we ze niet in het wild maar in een vrij grote kooi in de tuin. We mochten er helaas niet zwemmen dus zijn we naar het Krasnapolski hotel gegaan waar we illegaal in het zwembad op het dakterras hebben gezwommen. Heerlijk verfrissend want het is hier benauwd heet (30 graden en zeer hoge luchtvochtigheid).
Deze foto links laat het toppunt van verdraagzaamheid zien in Suriname; een Joodse synagoge gebouwd pal naast een moskee!
Net heerlijk gegeten op een terrasje; een typisch Surinaams gerecht namelijk: Pom, een gerecht gemaakt van de Pomtayer knol, kip, rijst en kouseband.
Morgen gaan we fietsen in het Commewijne-gebied, waar nog allerlei plantages liggen uit de slaventijd. We nemen de boot terug en hopen daarbij zoetwaterdolfijnen te zien.
Dit is de auto van President Venetiaan.
Morgen meer! Veel groetjes en tot de volgende keer!