Michelle & Huub op reis: Vervolg en laatste stuk Nepal-reis

Vrijdag 13 mei

We ontbijten in het Mountainhouse hotel en ontmoeten een Nederlands stel (Jos en Emy) die alles van ons willen weten over de Annapurna Circuit Trail, die ze morgen zelf gaan doen (gedeeltelijk). We lopen 5.7 km naar het Mountain Museum dat dichtbij het Eye hospital ligt. Het is absoluut de moeite waard als je meer over Nepal (bergen, bevolkingsgroepen, dieren, planten, gesteenten etc.) wilt weten. In de tuin is een gezellig restaurant, een beetje in de stijl van Chitwan.

Er zijn twee grote tentoonstellingszalen, Hal van de Great Himalaya en de Hal van World Mountains. Hier zijn modellen te zien van beroemde bergtoppen, foto’s van eerste beklimmingen, mannequins van beroemde klimmers en uitrusting en materiaal voor alpinisme. Ook het eerste klimmateriaal, dat o.a. door George Mallory in 1920 is gebruikt. Onvoorstelbaar dat ze dat in die tijd met dit soort primitieve uitrustingen aan durfden... We lunchen in de prachtige tuin en nemen er een paar ijskoude Everest biertjes bij.

We lopen terug naar het centrum van Pokhara waar op ieder terras wel gratis wifi is en we dus kunnen internetten met ons kleine laptopje. We zien op Facebook dat Bharat jarig is en we bellen hem. Hij was het zelf helemaal vergeten.. We skypen nog even met Hengelo en met Andre in Spanje. De wondere wereld van de techniek!

Zaterdag 14 mei

We huren een paar gammele fietsen en proberen ermee naar een van de Tibetaanse nederzettingen te fietsen. Het blijkt alleen maar bergop te zijn en de fietsen zijn zo klein dat we onze knieen ermee kapot trekken. Huub’s fiets zwabbert aan alle kanten dus hij durft ook al niet teveel kracht te zetten. Het lukt uiteindelijk er te komen, het is nog 10km fietsen... Er is een klooster en we worden binnen uitgenodigd om een diploma-uitreiking bij te wonen van jonge Tibetaanse jongens. Een paar kleine jongetjes zingt een modern lied, het is hilarisch....

Onderweg terug is het gelukkig alleen maar bergafwaarts, want Huub’s rechter trapper is ervan af geschoten. Hij kan dus niet meer fietsen en de kleine vlakke stukken moeten we lopen. Baggerfietsen..
Terug in Pokhara zoeken we een mooi terras met wifi en zicht op het meer uit. Ze draaien heerlijke muziek van o.a. Van Morrisson en we voelen ons helemaal in ons element.

Zondag 15 mei

Nog een relax-dagje in Pokhara! We shoppen wat en kopen voor noppes allerlei outdoor- en bergkleding. Ook wat babykleertjes voor Salma voor een paar euro. Je kan hier echt je slag slaan! Het is gruwelijk heet en we willen graag gaan zwemmen. Het meer schijnt echter nogal vervuild te zijn dus vinden we in de Lonely Planet een andere oplossing: bij het Bahari hotel schijnt een groot zwembad te zijn waar je als niet-gast tegen een kleine vergoeding toch kunt zwemmen. Zo gezegd zo gedaan en het is heerlijk. Na een tijdje komen er een hoop Nepalezen aan die voor geen meter kunnen zwemmen (als een hondje) maar het toch met veel bravoure proberen. Hilarisch!

Maandag 16 mei

We staan om 6 uur op en ontmoeten Nirmal (onze gids tijdens de Poonhill trekking) op het terras bij Mountainhouse. We nemen de taxi naar het busstation en nemen de bus van 7:30 uur naar Malekhu (richting KTM aan de highway). We drinken wat in het Highway Garden Restaurant en Rene en Ramesh pikken ons hier op. We rijden met ze mee naar Dhading. Rene heeft een aantal blikken benzine op het dak staan, aangezien het zomaar kan gebeuren dat je geen benzine kunt krijgen bij de pomp. Handig dus om een reserve-voorraadje bij je te hebben. We lunchen in het Shreeban resort (waar we ook verblijven) en Shiva is blij verrast me terug te zien en natuurlijk ook Huub te zien! Elly en Frans + Jinne (de Cross Borders vrijwilligers die hier werken) zijn er ook, erg leuk ze weer terug te zien na een paar weken!

In de namiddag vertrekken we met de jeep naar de plek waar de 1e steen legging van de Rebati primary school zal gaan plaatsvinden. Dankzij Stichting Maha Mata en sponsor dr. Koppejan kwam er geld beschikbaar om het oude gebouw (een wrak a la een koeienstal, die op instorten stond) te vervangen door nieuwbouw. We moesten over bizarre en hobbelige wegen langs diepe ravijnen en afgronden (een hilarisch en ontplofbaar klusje met die benzine op het dak..) naar het dorpje waar de ceremonie zou plaatsvinden. waar een hele meute school kinderen, schoolbestuur en dorpelingen op ons stonden te wachten.

De bloemenkransen en rode thika’s werden door de bevolking ter welkom uitgedeeld, zo ook de inwijding van de eerste auto in het dorp. Daarna kwam het officiële gedeelte met de 1e steen, een rotsblok van 8 kilo moest als hoeksteen op haar plek, met alle rituelen van de plaatselijke sjamaan (priester) erbij. Het was weer vanouds leuk, om deze officiële handeling te mogen verrichten. Daarna werden de contracten luid voorgelezen aan de bevolking en werden deze na ondertekening uitgewisseld. En toen ging de muziek spelen, een dansje en een niet te versmaden glaasje Rijstewijn (roxi) voor de finishing touch! De bouw kan nu dus beginnen, over 3 maanden is het klaar en na de moesson kan hij officieel worden geopend. De school kinderen krijgen nu tijdelijk les onder een boom, of in de door Stichting Veldwerk opgezette tent, ooit gebruikt voor de Video roadshow.

Terug in het Shreeban resort blijkt Rene een aantal kadootjes voor ons te hebben meegenomen, netjes verpakt in kadopapier! Mijn vergeten petje (lag nog in Hamro Gaun) en 2 blikjes witbier! Wat een verademing na al dat Everest bier, of een engeltje over je tong pist...

Dinsdag 17 mei

Na het ontbijt rijden we met Rene langs de door Atos Origin (waar wij onderdeel van uitmaakten in 2008) gebouwde healthcare centra. Erg leuk om het weer terug te zien.

Helaas zijn er geen kinderen vandaag en zijn ze niet in bedrijf. We maken wat foto’s en gaan naar het Nalang St. Mary’s day care camp; health (door Koreaanse nonnen gebouwde) centre. Hier gaat Elly (met de hulp van Frans en Jinne) een soort workshop geven (een rollenspel eigenlijk) voor de verpleegsters in opleiding. Het is een hilarisch gebeuren en het wordt goed ontvangen.

De verpleegsters krijgen een medisch boek van Elly na afloop. Erg leuk om dit mee te maken en het is absoluut een groot succes geweest!
Na de lunch in Shreeban pakken we al onze spullen (ik ben nogal zwaar beladen dus pakt Rene mijn foto-rugzak er nog bij) en lopen we richting het pad voor vertrek naar de jeep. Ineens hoor ik een klap achter me en zie Rene op de grond storten. Hij is van de trap naar het pad gevallen (draaide zich om om nog even wat aan Shiva te vragen en vergat dat hij op een trap stond). Zijn enkel klapt volledig om en hij hoort een enorm gekraak. ‘Been gebroken’, is zijn eerste reaktie. Hij verrekt van de pijn en begint meteen allerlei commando’s te schreeuwen.

Huub houdt een doek op zodat hij in de schaduw ligt, ik haal wat bevroren bierflesjes uit de koeling (de koelkast stond te hoog en dit komt nu wel goed van pas..) om de nu al enorm gezwollen enkel te koelen. We maken een soort spalk van bamboe en er wordt een brancard gebracht. Vier sterke kerels dragen hem het pad af richting jeep en hij kan achterin met gestrekt been gaan zitten. Het been blijft redelijk stabiel nu. Een chauffeur is ook al gevonden (Rene is meteen gaan bellen terwijl hij op de grond lag) en rijdt ons de hobbelige weg af naar beneden. De pijn is goed te harden nu en de zwelling is goed tegengehouden. Waar bevroren bier al niet goed voor is...
In Kathmandu moeten we naar het ziekenhuis en we kunnen achteruit de poort inrijden naar de ingang van het ziekenhuis. De driver is echter niet goed in achteruit rijden en het duurt eeuwen voordat we de poort binnen zijn. Maar het lukt en er komt al iemand met een rolstoel aanrijden voor Rene. Huub gaat met hem het ziekenhuis in en maakt alle hilarische en verbazingwekkende dingen mee. Enorm ouderwetse rontgenapparatuur, alles moet je eerst zelf kopen (zakjes gips, verband, etc.). Rene’s been blijkt niet gebroken te zijn, zijn enkelbanden zijn alleen zwaar verrekt. Maar er gaat toch gips om, wel zo verstandig, gezien Rene’s beweeglijkheid. Het mag er na 2 weken weer af en nu kan hij gewoon zijn werk doen en zelfs motorrijden ermee!
Ik heb inmiddels een kamer in het Sacred Valley Inn hotel geboekt en ontmoet Rene en Huub in het Gaia restaurant, daar vlak in de buurt. Rene heeft alweer praatjes voor tien en nog steeds geen pijn!
We eten gezamenlijk in Gaia, waar ook Ajay en allerlei andere bekenden zijn (zoals gewoonlijk, het is DE ontmoetingsplaats in KTM). Bharat komt ook even langs (met kaalgeschoren hoofd, onderdeel van de ceremonie nav het overlijden van zijn vader). Hij ziet Huub nu pas voor het eerst!

Woensdag 18 mei

We slapen uit en ontbijten op het dakterras van Helena’s Place. Ik laat wat foto’s afdrukken voor Chabbi, Babu en Bharat. Kost allemaal niets hier.. We brengen verder de hele dag op het Veldwerk kantoor door.
Rene bleek in staat te zijn de 10 trappen omhoog te strompelen met zijn stiff leg. Of hij het een paar dagen uithoudt op kantoor... de muren lijken al op hem af te komen...

Huub moet samen met Mieke (een CB vrijwilligster) de Cross Borders website in orde brengen en ik maak foto’s van alle Veldwerk-medewerkers voor op de website. Nu is het een allegaartje van foto’s.
’s Avonds trakteert Rene ons op een etentje in 1905. Ook Bharat komt even langs, erg gezellig!

Donderdag 19 mei

We ontbijten in Gaia met Rene en Bharat. Bharat laat ons foto’s zien van de crematie van zijn vader. Een indrukwekkend gebeuren! We zitten weer de hele dag op het Veldwerk kantoor. Ik maak de laatste portretfoto’s van Abishek en we lunchen in Gaia met Michiel en Mieke. In de namiddag vier ik alsnog mijn verjaardag in Gaia. Op de dag zelf had ik er geen zin in (we zaten toen ook in the middle of nowhere met de fotogroep) dus nu een inhaalslag. Marcelin ter Horst (die we 2 jaar geleden in Londen ontmoet hebben toen we daar de nacht door moesten brengen vanwege een vertraagd vliegtuig) is er ook bij! Verder het hele Veldwerk team, onze gidsen Babu en Nirmal en Wil en Olga, onze vrienden uit Eindhoven, die net terug zijn van hun Tibet en Mount Kailash reis. Het is supergezellig en iedereen blijft eten.

Vrijdag 20 mei

Wil en Olga zijn nog in Kathmandu vandaag. Morgen vertrekken ze voor een massage-kuurbehandeling, ergens in KTM. Rene heeft een busje gehuurd waarmee we met z’n allen naar Hamro Gaun bij Sankhu vertrekken. Onderweg stoppen we even bij het resort van Michiel

waar we wat foto’s maken

en we lopen samen met hem via oud-Sankhu naar Hamro Gaun (het ecologische dorp van Stichting Veldwerk) waar Rene ons een rondleiding geeft. Het water heeft flink huisgehouden hier.. tijdens de laatste hoosbui (wij zaten toen in Pokhara, hoog en droog op een overdekt terras) is er van alles weggespoeld. Er moet veel gerepareerd worden dus. Rene test of hij nog motor kan rijden met zijn ‘stiff leg’ en dat blijkt te kunnen (vindt hij zelf).

Hij gaat dus met de motor terug en wij met het busje. Onderweg terug naar KTM kopen we nog even een plantje voor Bharat’s vrouw. We gaan vanavond bij hem thuis eten.
Voor we vertrekken borrelen we nog even wat op het dakterras van ons hotel. We ontmoeten Bharat in zijn kantoor en lopen samen naar zijn huis. Groter dan het vorige maar nog steeds klein, naar onze maatstaven.. Krishna (de man van Bharat’s zus die in Bonn studeert) is er ook bij en we zien voor het eerst zijn zoontje (inmiddels bijna 2 jaar oud). Zijn dochtertje spreekt vloeiend Engels, wonderbaarlijk!
Radkhika (Bharat’s vrouw) heeft een heerlijke Dal Baht voor ons gemaakt, om je vingers bij op te eten!

Als we teruglopen komen we in een ENORME hoosbui terecht, we moeten tot onze knieen door het water en zijn zeiknat. Dus wat kan je dan anders doen dan gaan zingen (in the rain)?..

Zaterdag 21 mei

We ontbijten in Gaia, samen met Rene en Bharat. Michiel komt er ook bij zitten, evenals Hedda. Ze gaan naar Pokhara, nadat ze een rondleiding voor Wilde Ganzen hebben gegeven in Hamro Gaun. We nemen afscheid van ze. Wil en Olga vertrekken naar hun kuuroord en Huub en ik lopen nog even het centrum in waar we voornamelijk eten en drinken op allerlei dakterrasjes. We nemen om 12 uur een taxi naar het vliegveld. We zitten niet op dezelfde vlucht maar ontmoeten elkaar in Delhi, waar ik 9 uur en Huub maar liefst 20 uur moet wachten op de volgende vlucht...
We borrelen nog wat op het vliegveld in een bijna verborgen lounge (tip van Rene) en ontmoeten elkaar inderdaad in Delhi. We kunnen er internetten op een public computer. Huub huurt een soort slaapdoos voor een uurtje of 7 zodat hij toch nog wat kan slapen. Het kost 9 dollar per uur, niet echt goedkoop. Ik kruip nog even op een ligstoel en vertrek om 2:30 uur ’s nachts.

Zondag 22 mei

Na tussenlanding in Brussel staat Ineke Nordt me op te wachten op Schiphol. Zij werkt daar en ik heb haar al een paar jaar niet meer gezien. Erg leuk dus om even bij te kletsen op het Rembrandt terras op Schiphol!