Dagboek van onze vriend Rene over onze reis in India

Dagboek september , op vakantie naar ladakh, en het weerzien bij de
nonnen in het klooster , 13 jaar na dato….

Hallo allemaal, dat is weer een poosje terug dus tijd voor wat updates.

In mijn laatste brief beschreef ik het vertrek van onze aunty, Er is inmiddels een nieuwe aunty aangenomen, zie de nieuwsbrief van juli…//?
Af en toe heb ik sms contact met onze “oude” Aunty, het gaat wel met haar, maar zij lijkt niet helemaal gelukkig in haar nieuwe situatie.
Het gras leek groener te zijn aan de andere zijd van de oceaan, maar het valt haar nu toch wat tegen. Wat to do…??? Maar de rust is weder gekeerd in het kinderhuis en alles gaat zo zijn gangetje daar.

Ik zelf ben juist terug van een (welverdiende ?) vakantie, de reis ging naar Nrd. India, Ladakh en Jammu&Kashmir. Alles was goed gepland met mijn vrienden Huub en Michelle, maar 2 weken voor ons vertrek brak de zondvloed los boven Ladakh en deed dit het uiterst droge en woestijnachtige gebeid sidderen op haar grondvesten. Net als tegelijkertijd in Pakistan en China, braken de rivieren uit hun oevers via enorme modderstromen die van de altijd zo droge hellingen naar beneden rolden als sneeuw lawines, alles in haar vaart meeslepend.
Bomen werden in een seconde ontworteld, wal kanten storten in, bruggen van hun fundaties gerukt, en dat alles aan modder, water en troep denderde over huizen heen, de gewassen, de veestapels en de bevolking rende voor hun leven tegen de hellingen op naar de hoger gelegen kloosters.

Maar 185 inwoners van Ladakh hebben dat niet gehaald en zijn door het water mee gesleurd en verdronken. En onofficieel wordt gezegd dat er nog zeker 1000 lijken van illegale arbeiders onder de meters dikke modderstroom begraven liggen, vreselijk maar waar.

Afijn, onze reis dreigde dus in het water te vallen, wat gaan we doen?

Ladakh heeft inkomen nodig uit het toerisme, nu hebben ze naast heel veel schade en onkosten, ook nog geen in komen, laten we maar wel gaan. Maar alle communicatie lag ook plat, letterlijk, alle telefoon palen en elektra palen in de buurt van de rivieren waren ontworteld en lagen plat. We besloten om toch naar Manali te te reizen, de laatste stop voor Ladakh en daar vernamen wij via chauffeurs en reisburo’s dat er met een omtrekkende beweging toch naar Leh gereden kon worden, dus zo gezegd, zo gedaan.

Onderweg hoorden wij dat de Dalaai lama op de buurt was voor een grote groepsmeeting, dus wij besloten daar een nachtje op te steken en hem ook te zien, wat uitstekend lukte. Deze bijeenkomst was super,een buitenkansje voor ons en weer een goede dag in ons boekje van goede dagen.
De reis was zoals ik eerder al ervoer, enorm spectaculair, adembenemend ,super gevaarlijk soms met de smalle wegen/ richels boven de steile en diepe ravijnen, en her en der plaste onze jeep door het hoge water van de Indus rivier die uit haar oevers was getreden en de weg in” wilde waterweg” veranderde . Geen moment tijd dus voor verveling! Na 3 lange dagen rijden, over hoogtes en passen van 4.500 meter in Leh aangekomen viel de schade daar nog wel mee, het bustation lag plat naast een honderdtal beschadigde woningen en winkels. Het was het aanpalende Tibetaanse dorpje Chloclamsar wat overspoeld was door de Indus rivier; alle arbeiders huisjes van leem te dicht bij de rivier oevers waren meegesleurd in het holst van de
nacht , de weg onbegaanbaar door meters hoge bagger die bikkelhard was geworden na opdroging daarvan, met daaronder nog de vele lijken van de illegale arbeiders uit Bihar en Nepal. Nou, dat was even slikken bij die aanblik, maar niets aan te doen. Nederlandse toeristen ten tijde van de ramp in Leh, hebben manhaftig (er waren vooral veel dames bij) meegeholpen om mensen onder het puin en modder vandaan te halen. Hulde aan hen!

Na een paar dagen Leh en een ontmoeting daar met Nel, de oprichtster van Stichting Chomo , zijn we doorgereisd op weg naar het Chomo klooster in Temisgang, daar waar het voor mij ooit begon.
Want nu 13 jaar geleden mocht ik via Nel meehelpen aan de nieuwbouw van een Buddhistish vrouwen klooster, toen ik daar op een dag de ingeving kreeg om later terug te keren naar de himalaya om mij in te zetten voor weeskinderen en gehandicapte kinderen. Nu 11 jaar geleden heb ik dat idee, de woorden, omgezet in de daad en ben ik uit Nederland vertrokken.

Bij aankomst in het Nonnenklooster liep er een oudere Non buiten die mij zag aankomen en verrast uit riep, Abalee, you come back….???? welcome back…..
Afijn, ik stikte er dus weer in, zo thuis komen was dat, niet te geloven! En het klooster, in de bouwtijd een droge woestenij, zonder waterbron, een 9 kamer gebouwtje, wat nu was uitgebouwd tot een groot vierkant complex met zeker 30 kamers, een schoolgebouwtje voor de jonge nonnetjes, 2 keukens, een gasten ververblijf en meditatie ruimtes voor de nonnen , en dat alles gesetteld in een kleurige bloemenpracht met zeker 30groote wilgen bomen ertussen in. Ik was perplex, naast alle aandacht op dat moment; geen woorden maar tranen van blijdschap en warme emoties. Dat zijn de ware cadeautjes in het leven. Weer een goede dag in het boekje met de goede dagen, steemig the peemig… , wat een geluk!

We hebben daar wat rond gewandeld, de schoonheid van de vallei beken, maar ook de ontluistering na de watersnoodramp. De mensen daar hadden ook gerend voor hun leven wat hen allen was gelukt, maar 100 stuks vee ging toch onverwacht op weg naar Pakistan, zo ook landerijen met graan en wintervoorraden. Vijf woningen en 3 bruggen in dat mooie stukje vallei zijn weggevaagd, en de weg die naast de rivier op 4 meter hoogte zomaar op hield weg te zijn, echt weg dus, ook opweg naar Pakistan zoals de bevolking zelf dat grappig omschreef. En onderweg toch overal welkom voor thee, mee eten of willen jullie misschien een glaasje rakhshi ? ( getver derrie, das pas vies en zeker midden op de dag in de volle zon) euuhh, doe maar een kopje thee, dank u wel.
En dan de nog steeds wilde rivier oversteken zonder bruggen, maar via boomstammen en glibberige rotsblokken was een uiterst gevaarlijke en hachelijke onderneming was, maar we hebben het gered, zelfs zonder kleerscheuren, weer een goede dag in het boekje…

De 3e dag hebben wij in het klooster het een ander geklust, ik was blij verast het al eerder door ons meegebrachte “Geredde Gereedschap” in goede conditie terug te vinden, er was goed opgepast door de nonnen, super! Maar de deuren hingen uit hun scharnieren, daarmee deden de sluitingen het ook niet, en dat is echt niet handig bij een WC deur, de elektra draden moesten hier en daar wat verbonden worden, en de reeds aangeschafte zonne energie panelen werkte ook niet naar behoren, dus we zijn de 3e dag heerlijk aan het klussen geslagen en dat voelde goed. Weer even wat doen, ons nuttig maken en het bracht mij 13 jaar terug in de tijd, sweet memories, blijde Nonnen, alweer een goede dag…!!
Na Temisgang reisde wij door naar Lamayuro, een prachtig op een heuvel gelegen klooster complex, en het landschap erom heen is alleen vergelijkbaar met het Maanoppervlak, stunning! De monniken nodigde ons uit voor hun lunch van dhal bath en Lama Dawa Norbu vroeg ons wat later op de thee in zijn hutje, wat al met al een enerverende ervaring was, deze langharige baard monnik met grote knot op zijn hoofd die zo gastvrij was voor ons.

Weer een goede dag voor ……’

En zo ging het maar door, de ene dag was nog onverwachter of bijzonderder dan de andere, het kon niet op!

Afijn, een heel lang verhaal nog ietsje langer, een geweldige reis, elke dag meer exciting dan de vorige we moesten door de omstandigheden buiten de gebaande paden , wat in het begin wat eng leek, maar achteraf dus helemaal super was.

Op weg in het vliegtuig naar Delhi en huis, regende het, dat was goed te zien zo vanachter dat vliegtuig raampje, maar ook de zon deed nog een duit in het zakje. Daarmee stond de regenboog, volledig rond, 180
graden onder ons , wel eens eerder een regenboog op zijn kop zien staan…? Kermis in de hel vanuit een vliegtuig, op weg naar heaven !

Rene

http://www.stichting-veldwerk.nl/